1930- 1940 ıncı yıllar..

1930 -40 ıncı yıllar... 

Çocuktum..Dünyadan olan bitenlerden haberim yoktu.

Atatürk’ün ölümü büyükler gibi bizleri de çok üzmüştü.

O vatan kurtarıcısı idi. Bir kahramandı. Çok ağladık.

Ailemin Ürgüp te basit ama tertemiz bir hayatımız vardı.

Ne televizyon ne de telefon hastalığı yoktu.

Evlerimizde bunun gibi cihazlar yoktu ki hastalığı olsun.

Annem yemekleri gaz ocağında pişirir, çamaşırı oturup leğende yıkardı.

Gaz lambası veya lüks lambası altında oturur ,

ertesi günki derslere çalışılırdı.    Elektrik te yoktu.

Ev kiramız 10 lira idi.( Bakan Suat Hayri Ürgüplü ‘nin evi )

Okul , öğretmenler kutsaldı.Babam da öğretmendi.

Hem de okul Müdürüydü. ( İnkilap ilk okulu )

Bütün resmi memurlar saygı değerdi ama o yıllarda

Öğretmenlerin durumu bambaşkaydı. Çok saygı görürlerdi.

Öğretmen benim neslimin en kutsal varlıklarındandı ..

Savaş dolayısıyle Babamı ikinci kere askere çağırdılar.

2. Dünya savaşı başladı dediler. Sonunda milyonlarca insan öldü.

Almanların Edirneye kadar geldiklerini duyduk.

Ordumuz silah gücünün olmadığını ,silahların eski ,

birinci dünya savaşından kalma olduğu sonradan öğrendik.

Neyin ne olduğunu bilmediğimiz için korkmuyorduk.

Evet ekmek karne ile idi sıkıntı vardı ama üretici köylünün

askere alındığını ( 2 milyon köylü ) eldeki buğdayın

idareli kullanılmasını gerektiğini, siloların olmaması sebebiyle

camilerde korunduğunu  da sonradan öğrendik.

İki siyah ekmek alabiliyorduk.Ama yine de mutluyduk.

Kayseri’ye tayin edildik. Yaşım büyüdü liseye gitmeye başladım.

Bizler bir harp ekonomisinin ezdiği bir nesiliz.

Bazı şeylere aklım da ermeye de başladı.

Siyasilerin ortalığa çıkmaya başladığı ve rahatımızın kaçtığı

bir devre yaşamaya başladık.Bizlere yalanlar söyleniyordu.

Halk evlerinde toplanır varsa yetneklerimizi geliştirirdik.

Halk evleri siyasi sebeble Demokrat parti kapattı sinema yaptı.

Ortada kaldık. Bu genç nesle yıkım oldu..Dağıltık.

Yamalı elbiseler ,altı kabaralı ve pençeli ayakkabılar giyer,

yıpranmış eski ders kitapları okurduk.

Geceleri pencereler siyah perdelerle kapatılır dışarıya ışık sızmazdı.

Dostluk, aile, arkadaşlık kavramları bizim için her şeyden önce gelirdi.

Ve bir meslek sahibi olmak için çok çaba göstersek de amacımız

hiçbir zaman çok para kazanmak değildi. Vatan ,ülke önce gelirdi.

Kayseri  liseli ( Taş mektep )Bayramlarda Köy enstitülerini

gıpta ile seyreder hayran kalırdık.

Ellerinde müzik aletleri bir örnek giysileri ile o köy çocuklarının

yarattığı ortam harika idi.Kapatılmasına çok çok üzüldüm.

Ama yine de mutluyduk , geleceğizden umutlu idik.

İnönüyü seviyor sayıyorduk.İnönü Ailesi halkını seven asil insanlardı.

Bu dönemin ilk 6 yılı dünyayı kasıp kavuran

ll.Dünya savaşının sürdüğü, Türkiye’nin bu uğurda 2 milyon

Mehmetçiği silah altında bulundurmak zorunda olduğu yıllardır .

Zor yıllardı… Bu dönemin son 5 yılı ise Stalin canavarının

Türkiye’den toprak talep ettiği, tehdit ve korku dolu yıllarıdır..

Bu dönem, Türkiye’nin dış borç alamadığı, fakat Osmanlı borçlarını

son kuruşuna kadar ödediği yıllardır.. İnsanlar dürüsttü..

Bu dönem, savaşa giren girmeyen ülkelerin yoksulları korumak için

temel gıda maddelerini karneye bağladığı yıllardır..

Dünyada yüzbinlerce kişinin açlıktan öldüğü yıllardır..

Ama İsmet paşa siyaseti babalarımızı harbe sokarak öldürtmedi,

Kimse de açlıkta ölmedi . Herşeye rağmen mutluyduk.

Bütün yokluklara rağmen o yılları tekrar yaşamak isterim.

.Hiç unutmam. Sizlerde unutmayın.

ozcanvural33@hotmail.com