1982 de bir sabah...

Yıl 1982. Yaz ayları bitmiş ve sonbaharın yüzünü yavaş yavaş göstermeye başladığı günlerdi. O sıralarda Hayatımın ilk basamaklarından biri olan İlkokula yeni adım atmıştım. İstanbul da Beykoz, Çubuklu ilkokuluydu burası.

Latin Alfabesini yeni yeni tanımaya başladığım zamanlardı. Çarşıda, pazarda gördüğüm herhangi bir Jandarma erinden ödüm kopardı, bu korkunun sebebini tam olarak açıklayamıyorum lakin anne ve babam dan birşeyler duymuş olmalıyım. Garibanlığımız diz boyuydu ama ben bundan bihaberdim çünkü çocuktum. Birgün okulda öğretmenlerimiz tüm öğrencileri okulun 30 metre ilerisinde bulunan caddenin kenarına dizdiler ve ellerimize de Türk bayraklarını tutuşturdular. Olan bitenden haberi olmayan biz çocuklar sanki bir bayram yerindeymişiz gibi, bayraklarımızı sallıyor, eğleniyorduk ama arka kısımda yol boyunca her tarafta askerler sıra sıra dizilmiş bekleşiyorlardı, her ne kadar eğlendiğimizi söylesemde belleğimdeki asker abi korkusu beni tedirgin ediyordu. Bir süre sonra, siyah, uzun, flamalı ve üstü açık bir arabanın içinde bir komutan halka el sallıyordu. Alkışlar, ıslıklar, havaya uçuşan balonlar eşliğinde tüm halkı ve öğrencileri selamlayarak önümüzden Kenan Evren Paşa geçti. İnsanların yüzlerinde korku ile umut beraber yer tutmuştu sanki. O ise büyük zafer kazanmış kumandan edasıyla poz vermişti bizlere. O gün ilk defa onu görmüş oldum.

O yıllardaki faili meçhulleri, idamları, işkenceleri ve demokrasiye indirilen BALYOZ u, anlamama imkan yoktu.

Yaşadığım asker abi korkusunu şimdi daha iyi anlıyorum.

Babalarımız, annelerimiz, dayılarımız, amcalarımız neler çekti kimbilir? 

Kimbilir ne bedeller ödendi?