2. Sonnet

Karalandı bir bulut ellerinde o sabah
Tutunarak koşarak kapılara korkuyla
Diriliği olmayan mavi güneş kuşları
Uçarlardı tedirgin pis sarı odalarda.

Arasından geçerek umulmayan ırmağın
Sularında ağaran gök gözlü balıklarla
Leylak kokan kentin arka sokaklarında
Yazısıydı gömülmek remil atan uşağın

Nice günler kapımızda ayakta
Duygularına sığınan o kadını bekledin
Nice köpeklerin ulumasına bakmadan.

Umut bir ezgidir şimdi yeşillere yayılan
Körpe kuzularla mavi bir gök altında
Toprağı çiğneyerek kurtlara aldırmadan.

Erdal Ceyhan