2.5 yaş mı! Aman Allah'ım!

2.5 yaş Serkeşlik dönemidir. Çocuk gelişimindeki krizler ve devrimler sürecindeki en önemli dönemlerden biridir. Bu dönemde çocuklar dengesiz, olumsuz, kararsız isyankardır. Büyüklerin sözünü dinlemez, hatta tersini yapar. Eylemleri kısıtlandığında öfkelenir, çevresinden yardım istemez. Kendi başarmaya çalışır.( Prof. Dr. Haluk Yavuzer, Çocuğunuzun İlk Altı Yılı)

Ama gel gör ki, başınıza gelince, çocuk gelişimi ve psikolojisi ile ilgili ne kadar çok kitap okumuş olsanız da, hatta yetinmeyip aman yanlış mı yapıyorum, unuttuğum bir şey var mı diye tekrar tekrar sayfaları çevirseniz de, gün gelince işler değişiyor. Bir de bakmışınız çocuğunuz markette avazı çıktığı kadar bağırıyor, yerlerde sürünüyor, yetmiyor kafasını duvara vuruyor. Siz hala şok halinde ne yapacağınızı bilemeyip etrafta size bakanlara en nazik ve en sinir gülümsemenizi yapa durun, çanlar sizin için ''İyi ki doğdun, söyle 2.5 mu oldun?'' şarkısını söyleyeversinler.

Hiç böyle yapmazdıııı? Aslında gayet uslu bir çocuktu.... cümlesinin altında yatan ve sadece biz kadınların kullandığı bir dil olan ''Şunu diyorum ama sen bunu anlaman lazımdı.'' dilindeki çevirisi ise; Niye öyle bakıyorsunuz? Sizin çocuğunuz yok mu?dur aslında.

O güne kadar her şeyi doğru yapmıştınız, değil mi? Çocuğunuzun kişilik gelişimine yardımcı olmak için, her zaman yumuşak ses tonunda konuştunuz, Evet'leri, Hayır'ları nedenleri ile birlikte açıkladınız. Yetmedi bazen psikolog tavırları bile takındınız. Peki şimdi ne olacak?....

Hiçbir şey!

Aslında bu durumda sizin de saçınızı başınızı yolasınız gelse bile sabretmekten başka çaresi yok. Gerçi ''Sabır taşı olsa çatlar'' sözü buraya çok uygun düşerdi ama siz çatlamayın lütfen. Zira hiçbir faydası olmuyor. Ben denedim!!! Ayrıca her şey sukuta erince, tam vaktidir deyip yaptığı davranışın yanlış olduğunu açıklamaya çalışırsanız boşa kürek çekmiş olursunuz.

Niye mi?

Çünkü işe yaramıyoooor. Bu da denenmiştir!

Sanki siz '' Git çocuğum bağıra çağıra ağla, yetmezse kendini duvardan duvara vur!'' demişsiniz gibi daha üzerinden 24 saat geçmeden aynısını yapıverir. Gerçi artık biraz tecrübeniz vardır ama gene de fena halde can sıkıcı bir durum değil mi? Eh artık eve, bir araba sopa yemiş kadar yorgun gelmek hediyeniz olsun.

Bir de bu dönemde, sanki bir tek o eksikmiş gibi ben- merkeziyetçi olurlar. Neyi beğenirlerse o onlarındır. Siz ne kadar'' aman çocuğum o senin değil, sana daha güzelini alacam, bu daha güzelmiş, gel bununla oynayalım! deseniz de '' Hayııır o benim, benim , beniiimmmm!!! diye bir kesin bir cevap alırsınız. Malın gerçek sahibi yaşça biraz daha büyükse, eh biraz olayı barış ilkeleri içinde sonuçlandırmanız mümkün ama gel gör ki o da aynı yaş çocuğu ise şimdiden size kolay gelsin! Çünkü bu olay çözümlenmez. Ya çocuğunuzu hemen ordan uzaklaştıracaksınız , ki bu hiç kolay bir şey değil, omzunuza alıp kaçmanız gerekebilir, ya da ilgisini başka yöne kaydıracaksınız. İkincisi nispeten daha kolay. En azından bir önceki sahiplenmek istediği şeyden vazgeçmiştir. Paylaşmayı öğrenmek o kadar kolay değil. Hele bu iş çocuğunuzu parka götürüp'' Haydi çocuklar birikte oyanayın'' demekle olmuyor. Zaten bu yaştaki çocuklar oyun alanında birlikte olsalar bile oyunları tek başınadır. Hepsi kumda oynar, ama hepsi kendi plastik şişesine kum doldurur. Doldurur, boşaltır, doldurur boşaltır...

Vesselam, 2, 5 yaş zor bir dönem. ama çocuğunuzun kişilik gelişimindeki önemli devrelerden biri. Sizin açınızdan da sabrınızın sınırının tespit edildiği dönem diyebiliriz. Sınavın kolay geçmesi size bağlı.

Dönemin ne zaman sona ereceği maalesef henüz tespitlerim arasına giremedi. Bu yazıyı kurgularken 3.5 yaş civarında bittiğini yazacaktım. Çünkü kendimi bu konularda rahatlamış hissediyordum . Ta ki düne kadar. Kocaman bir U dönüşü yapıp 2.5 'a geri döndük. Hoşgeldin ağlama krizlerimiz.

http://miniklerveanneleri.wordpress.com/