2 yaş sendromu "Negativizm"

Yaklaşık 18 ay civarı başlayıp, bazen 36–42 aylara kadar devam edebilen, özellikle ebeveynler açısından anlaşılması ve dayanılması zor bir dönem olarak kabul edilen bu dönemi ben yaşıyorum arkadaşlar...

İnanılmazız bu günlerde. Her şey değişti rahatız, kızımız kocaman oldu, derken 2 yaş sendromu çaldı kapımızı.

Günlerimiz inanılmaz geçiyor, kızımızın özerkliğine kavuştuğu şu günlerde evde isyan havası hakim nasıl birşey bu?

Bir sinir, bir öfke .. geçmişte bu tür çocuklar gördüğümde içimden türlü senaryolar geçerdi.
- Yok , yok bu çocuk kesin şiddet görüyor, baksana nasılda huysuz, aksi, sinirli.. tabii anne ya dövüyor yada çok bağırıyor bu çocuğa..
-Evde sürekli gergin hava hakim galiba, yoksa bir çocuk neden bu kadar hırçın olsun ki..
Şimdilerde önyargımdan utanıyorum, demekki neymiş 2 YAŞ SENDROMU VARMIŞŞŞ!!!

Parka gideceğiz çorabımızı ve pantolonumuzu giyelim diyoruz. YOK diyor, ama kızım, gidemeyiz diyorum YOK diyor, iştahında övgüyle söz ettiğim küçük yaramaz YOK doydum diye dolaşıyor, su istiyor veriyorum, YOK süt diyor, bezini değiştirmek istiyorum YOK diyor kızım olmaz diyorum YOK diyorrrr, bu aralar YOKKlardayız.

Banyoya koşarak, uçarak giden, kelebek hanım dün ağlayarak, çığlıklarla yıkandı, inanılmaz şaşırdım.

Ama çözümü buluyor gibiyiz, alternatif sunuyoruz, hem kelebeğin dediği olmuş oluyor hem bizim istediğimiz, puding yemesi gereken saatte “Meyve püresi mi? Puding mi?” diye soruyoruz meyveyi seçiliyor! Hem yemiş oluyor, hem kendi karar veriyor, çorap giyilecekse maviyi mi? Siyahı mı? diye soruyorum çorap ayakta, şapka fobisi olan kelebeğimize, babamızın aldığı şapkada ne kadar yakıştı di mi babası takalım mı kızım ister misin? diyorum tak tak diyor.

Special yemeğimiz olan makarnayı geçenlerde bakın nasıl yedik! Sandalyemize oturduk, başladım yemeğini vermeye, yok yemeyeceğim diyor. Baby TV bir yandan izlerken genelde yer, zaten tv. karşısında yemek yedirmeye karşıyım . Sadece çok gergin ve sinirli olduğu anlarda ya da hasta olduğunda yediririm. Baktım olacak gibi değil. Kendime sabır ve gayret diledim. Ve geçtim yumuşak ğ planına :)

“Benim güzelim, kendi yiyebilir? di mi kelebeğim?” dedim. Önce şaşırdı sonra kaşığa yapıştı :) Benim aklımdan geçenlere gelince;

-“Ay yeni değiştirmiştim üstünü, halım da açık renk!” Sonra
-“Aman boş ver Sevda” dedim. Kızım kocaman olmuş. Kendi kendine yemeğini yiyor Bir oh çekip izlemeye koyuldum.

Nasıl da keyiflendim anlatamam. Kelebek hanım ise tabağını bitirip, zaferi elde etmesinin mutluluğuyla pek rahatlamış görünüyordu...

Sanıyorum bu dönem zor geçecek geçenlerde bir pedagogun söylediklerini paylaşmak istiyorum sizinle.

Bu yaştaki çocuklar bağımsızlığına karşın duygusal açıdan anneye veya bakan kişiye bağımlılığının en yüksek olduğu dönemi yaşarlarmış, bağlanılan kişinin kaybı veya yeni bir bebeğin aileye katılması “ayrılık anksiyetesi” olguyu başlatırmış.

Hele o gerildiği veya öfke nöbetine tutulduğunda, elimden geldiğince sakin olmaya çalışıyorum, bende onun gibi çıldırır, bağırıp, çağırırsam tüm bu tepkileri iyice öğrenip yaşam biçimi yapacak diye korkumdan mümkün mertebe sakin olmaya çalışıyorum.. (baba zaten kızına karşı melek ötesi birşey (bana da öyle canım , hakkını mı yiyim şimdi adamın :) canım benimmm) neyse konuya dönelim..

Eşimle kararlıyız başaracağız diyoruz! Yanlışı doğruyu bıkıp usanmadan tekrarlıyoruz, huyuna gidiyoruz, hayır demiyoruz! Alternatif sunuyoruz, birazda yoruluyoruz ama sonuçlarını görmek her şeye değer...

Alternatifi olan anneler bekliyorum mesajlarınızı