3 MRT

Ne kadar yakınız aslında. Ve ne kadar uzak. Hayat akıp gidiyor içimizden ama biz bir pencere kenarından seyreder gibi bahsediyoruz yaşananlardan, yaşadığımız günlerden. Kendimizi dışında tuttuğumuz hayattan yana şikayet ediyoruz sonra sürekli. Asıl pencereyi kendi içimize açmalı belki...

Ne kadar yakınız aslında. Ve ne kadar uzak. Gördüğümüzü zannediyoruz her baktığımızda, oysa yüreklerimiz öyle kör ki. Aynalar bile sadece kendi istediğimiz zamanlarda, kendi istediğimiz hallerimizi yansıtmıyorlar mı yüzlerine? Ve bizler en çok kendi yüzlerimizden kaçmıyor muyuz aslında hep saklayarak içimizi?

Ne kadar yakınız aslında. Ve ne kadar uzak. Takılıp kalmışız kendimize ait olmayan sözlere. İçimize sinmeyen, içimizin sinmediği kelimeler tüketiyoruz sürekli. Ne anlıyoruz ne de anlaşılıyoruz. Oysa konuşmak yerine, yaşamak ve yaşatmayı tercih etsek ya öncelikle. Kelimeler ardından gelir nasıl olsa...

Ne kadar yakınız aslında. Ve ne kadar uzak. Belki az önce geçtik aynı sokaklardan kısacık zaman aralıklarıyla. Belki ben şu an buradayken sen sadece bir adım ötemdesin, kafanı çevirdiğin an görebilecek kadar yakın ya da tam tersi...Belki az önce benim içimden geçirdiğim bir cümleyi söyledin yanındakine. Ben senin düşünceni dillendirdim kelimelerimle. Belki aynı filmi seyrettik en son, aynı sinemada farklı matinelerde ve sinema çıkışı aynı tebessüm vardı yüzlerimizde. Belki aynı saatlerde okuyoruz benzer kitapları, aynı cümlelerin altını çiziyoruz aklımızdaki kalemlerle...Belki...

Ne çok uzayıp gider belki’ler, sonu hiç gelmeyen bir trenin vagonları gibi, sonsuza dek. Ne çok eklenir birbiri ardına herkesten, her şeyden bir veya birkaç cümle, ne çok değişir düşünceler...

Değişmeyen tek şey var aslında; ne kadar yakınız hayata. Ve ne kadar uzak...