3 yıllık bişi.

Nasıl anlatsam bilemem, 3 yıldır seni nasıl sevdiğimi kelimelere sığdıramam. Seni öylesine seviyorum ki bazen defteri açtığımda seninle ilgili, sana bir sürü yazı yazasım geliyor. Kelimeler çok dar gelmesine rağmen yazıyorum, yazıyorum ve sadece yazıyorum. Sonra yırtıyorum o sayfayı, kimse bilmesin istiyorum. Seni kendimden bile kıskanıyorum. Omur iliğime işlesen, seni oradan aldırırdım. Seni senden bile kıskanırdım.

5 Kasım'dı. Okuldan çıkmıştık ve sen benim koluma girip "aşağıya yürüyoruz değil mi?" demiştin. "İzzet abi bekliyo, kusura bakma" dediğimde kolumu sıkıca sarıp "hayır bu akşam benimlesin" demiştin. O an benim için inanılmaz derecede güzel bir andı. Çünkü sevdiğim biri ilk defa bana "benimlesin" demişti. Beni eve kadar bırakmıştın. Sonra beraber sahile uğramıştık. Tam da o akşam. Bana belki saatlerce sevgilini anlattın ama sanki beni anlatmış gibiydin. Diyorum ya sana, sen çok farklıydın. Sana o akşam farkında olmadan birçok kez beni bırakma demiştim. Çünkü gidicektin biliyordum. Son senendi senin ve önünde kocaman bir üniversite vardı. Oysa ben hala lisede olucam. Bana bencil diyebilirsin ama sana sarılmayı hep istedim. Bu yüzden sınıfta kalmanı da istedim. Bana bir kere sarıldığını hatırlıyorum.. 

İstanbul gezisinde bana sarıldın ve üstüme yattın. Sevgimi hissedebildin mi? Sıcaklığımı doyasıya tattın mı? Sevgilin olduğunu biliyorum ama ben seni ondan daha uzun zamandır seviyorum. Lütfen beni bırakma, sana ihtiyacım olduğunda benim yanımda ol. Lütfen, çünkü ben seni hiç bırakmıcam.