30 Ağustos Zaferi kutlu olsun

Memleketimizi esir etmek isteyen düşmanları behemehâl mağlup edeceğimize dair olan emniyet ve itimadım bir dakika olsun sarsılmamıştı. Zafer.”zafer benimdir” diyebilendir. Başarı ise, “başaracağım” diye başlayacak sonunda “başardım” diyebilenindir. Türk Milleti bağımsız yaşamış ve bağımsızlığı var olmalarının yegâne koşulu olarak kabul etmiş cesur insanların torunlarıdır. Bu millet hiçbir zaman hür olmadan yaşamamıştır. Yaşayamaz ve yaşamayacaktır.

Biz Türkler tarih boyunca hürriyet ve istiklâle timsal olmuş bir milletiz.

Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK

Tarihimizde özellikle Ağustos ayı, büyük zaferlere sahne olmuştur. Bir yerde Ağustos ayı deyince ilk akla gelen zaferlerimizdir. Örneğin ilk olarak Türkler 26 Ağustos 1071 ‘de Malazgirt Meydan Savaşı’nı kazandıktan sonra Anadolu kapılarını Türklere açmışlardır. Büyük Türk Komutanı Alp Arslan’ın Romen Diyojen’i yenmesiyle son bulmuştur. İşte bu zaferlerden sonra ilk aklımıza gelenleri aşağıya alıyorum, hatırlatmakta yarar görüyorum. Bunlar sadece Ağustos ayı içinde seçtiklerimizden birkaçıdır:  

26 Ağustos 1071 Malazgirt Zaferi

11 Ağustos 1473 Otlukbeli Zaferi

23 Ağustos 1514 Çaldıran Zaferi

24 Ağustos1516 Mercidabık Zaferi

29 Ağustos 1521 Belgrat’ın Fethi

29 Ağustos 1526 Mohaç Zaferi

1 Ağustos 1571  Kıbrıs’ın Fethi

5 Ağustos 1919 Erzurum Kongres

10 Ağustos 1920 Sevr Antlaşması’nın imzalanması

23 Ağustos 1921 Sakarya Meydan Savaşı’nın başlaması

26–30 Ağustos 1922 Büyük Taarruz

Bu yıl 30 Ağustos Zafer bayramımızın 90. yıl dönümü ulusça milli birlik ve beraberlik içinde kutlamanın sevincini yaşıyoruz. 1914 yıllarında Osmanlı Devleti Kapitülasyonların etkisiyle perişan bir durumda idi. Ortada silah da yoktu ayrıca kıtlık vardı. Tüm bunlara rağmen 1918’lerde patlak veren Çanakkale Savaşlarıyla Türk Ordusu büyük zaferler kazandı, adını yedi düvele bildirip varlığını destanlaştırdı…

Değerli Gazeteci Falih Rıfkı Atay anılarında, ÇANKAYA adlı eserinde bu büyük zaferle ilgili özellikle Gazi Mustafa Kemal konusunda ve bu zaferle ilgili düşüncelerini şöylece yazıyor:

“ Bu yeni Türkiye iki yeni meydan savaşının eseridir. Biri, 1921 Ağustos ‘unda Sakarya Nehri boyunda, ikincisi 1922 Ağustos ayında Afyon Cephesi’nde kazanılan savaştır. İkisinin de Türk Ordularının Başkomutanı Gazi Mustafa Kemal idi. Nitekim Askerlik tarihinde ikinci kesin çarpışmanın adı “Başkomutanlık Meydan Muharebesi” dir.

“ Mecliste hava bozuktu. Ordunun saldırı harbi veremeyeceği büyük çoğunlukta idi. İngilizler de artık yumuşamış olduğu için; Anadolu’yu boşaltmak esası üzerinden görüşme yapılmalıydı.  İşin içinde İstanbul’ da birleşmek, Mustafa Kemal’den kurtulmak fikrinin de büyük payı vardı. Milli Savunma Bakanına göre ise, günün birinde her hangi bir hareket emri de verilecek olsa ordunun yürümek için pabucu dahi yoktu, asker zayıf ve perişandı. Silah, cephane de yoktu. Bunları ede etmek için yüz bin lira lazımdı. Maliye Vekiline göre ise kasada on para bile kalmamıştı.

Bu ağır şartlar karşısında Mecliste de muhalifler vardı. Ancak Mustafa Kemal ve Mareşal Feyzi Çakmak bu görüşte değildi. Hindistan’dan Mustafa Kemal’e gelen bir para vardı. Mustafa Kemal bu son ihtiyaçların karşılanması için bu parayı hükümet emrine verdi. Ve saldırıya geçmek için son kararlarını vermiş oldular. Ya İstiklal, Ya ölüm denildi…

Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Paşa, Batı Cephesi Komutanı İsmet Paşa ve Genel Kurmay Başkanı Mareşal Feyzi Çakmak büyük bir gizlilik içinde taarruz palanlarını hazırlamışlar ve birlikte emir vermişlerdir. 

26 Ağustos sabahı saat: 05.30’da Türk topçu birlikleri Afyon’un güneyinden düşman siperlerinin ardında  Planlandığı gibi Büyük Taarruz devam eder ve düşman geriye doğru ikiye ayrılır, topçulardan sonra piyadeler hücuma geçerler. Savaş bütün hızıyla devam ederken, 30 Ağustos’a kadar düşman ordusu çembere alınır.  30 Ağustos sabahı 1. Ordu ve avcı hatları ile Başkomutan Mustafa Kemal Paşa, saat: 14.00’te Aslıhanlar yakınındaki karargâhına varır.  Ve nihayet Dumlupınar’da kahraman ordumuz savaşa son darbeyi de vurur. Düşman askerleri kaçmaya başlar.

Gazi Mustafa Kemal Paşa şu ünlü  mesajını verir:  “ Ordular ilk hedefiniz  Akdeniz’dir, İleri “ diye  komutunu verir….  Şahlanan Türk ordusu düşman güçlerini kovalar, 9 Eylül 1922 de İzmir’in düşman işgalinden kurtuluşu ile son bulur ve düşmanlar Ege Denizi’nin mavi sularına döküldükten sonra geldikleri gibi giderler.

Yunanlıların cephede 12.000, geride 30.000 bin askerleri vardı. Bizim Ordu’da ise 105.000 kişi. Topçumuz Yunanlardan eksikti. Ancak süvarimiz daha fazla idi. 24 Ağustos sabahı Ankara’dan hareket etti. Afyon güneyindeki Şuhut kasabasında geceyi geçirdi.25,26 gecesi Kocatepe’nin hemen güneyindeki dere içinde Başkomutanlık Karargâhında bir daha karar alındı, eksikler tamamlandı ve şafakla birlikte saldırı başladı…

Mustafa Kemal Paşa 26 Ağustos sabahı Orduya vur emrini vermişti. Savaş Yunanlıların mağlubiyetiyle son bulmuş olup, General Tirikopis esir düşmüştü..Mustafa Kemal Paşa bizzat bu Savaşın içinde ve başında idi. Öyle 500 Kilometreden uzakta  savaşı izlemiyordu. Bizzat Mehmekçiklerle birlikte savaşın içinde idi...

Sakarya’da 3282 ölü ve 13 618 yaralı vermiştik. Ama Türk askeri büyük bir kahramanlık destanı Çanakkale de olduğu gibi burada büyük bir zaferle kazanmışlardı… Yunan Ordusu daha sonra birçok zayiat vermek şekliyle Türkiye’den ayrılmak zorunda kalmış olup, 9 Eylül 1922 tarihinde İzmir’in kurtuluşuyla bu savaş son bulmuştur.( 1 ) Hain düşmanın, haksızca ve alçakça işgaline karşı Türk milleti kahramanca direnişe geçmiş “ dur” diyebilen Türk milleti kanımızın son damlasına kadar yurdumuzu düşman işgaline dünyaya ilan etmiştir. 30 Ağustos Zaferi bundan dolayı bayram olarak kabul edilmiştir.

Kanlarıyla bize bu ülkeyi armağan eden başta Türk Silahlı Kuvvetleri olmak üzere, bu milli Mücadele sırasında emeği geçen şehit ve gazilerimizden Allah razı olsun diyorum. Şehit ve gazilerimizi rahmetle ve şükranla anıyorum. Halen görevleri başında bulunan kahraman Silahlı Kuvvetleri mensuplarına sağlık ve başarılar diliyorum. 30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun efendim.

1-       Çankaya / Falih Rıfkı Atay, Pozitif Yayınları / İstanbul – Temmuz 2006