30 senelik uyku...

Değişiyorum, farklıyım artık, bunu tüm kalbimle ve ruhumla hissediyorum.  Ve en önemlisi bu hoşuma gidiyor.  Algılarım daha açık artık, daha net görüyorum, daha enerjiğim.  Daha bi ben oldum.  Sen'i daha iyi görebilen ben.  Duygularımın kölesi, mantığımın yardımcısıyım. Sorumsuzca ve bazen büyük risklerle.  Yepyeni başlangıçlara, yepyeni hayallere, yepyeni dünyalara yapılacak keşiflerin kaptanıyım.  Doğanın seslerinde kayboluyorum artık.  Belki bir cırcır böceğinin namelerinde buluyorum huzuru, belki yağmur damlalarının melodisinde. Yazıyorum mesela, umarsızca, düşünmeden, hesaplamadan ve belki hadsizce.  İnsanların hayalleri betondan yapılar üzerine kuruluyken, ben çıplak ayakla kumsalda yürüyorum. Biliyorum çünkü, bu mutlu ediyor beni.  Tanıdıkları Ben'den memnun olmayıp, kendi hayallerindeki Ben'i yaratmaya çalışanlardan uzaktayım artık.  Onların niyeti belli, zihinlerinde yarattıkları Ben ile mutlu olmak!  Daha kararlıyım, küstahça kendinden emin olan, özgüvenini gereksiz şekilde şişirmişlerden uzakta, daha bir rahatım.  Planlarım da var.  Huzuru bulduğum kimseler ve mekanlar yoldaşlarım olacak.  Cümlelerim değil belki ama, gözlerim feryat edecek artık.  Bak buradayım!  Ne kadar toplu taşıma aracı varsa hepsine binerek, küçük şehir turu yapacağım.  Kendi yaşadığım şehirde turist olacağım ara sıra.  Vapura binip sıcacık simit alıp, martılara ikram edeceğim.  Senelerdir bana yaşattıkları görsel hazza teşekkür edeceğim.  Şu yabancı misafirleri götürdüğüm Topkapı Sarayı'nın denize bakan yeşil bahçesinde bu kez kendimi kaybedeceğim.  Kendime odaklanacağım!  İçime, en derinime.  Senelerdir eften püften şeyler için yorduğum ve sıktığım ruhumdan özür dileyeceğim.  Aslında olay basit, biraz farkında olup, biraz yaşamayı bileceğim. 

 

Diyeceğim o ki, ben uyanıyorum artık.  Ve 30 senelik uykumun rehavetini kenara bırakıyorum. 

 

Tavsiye ederim.

 

Sevgiyle.