303 numaralı çıkış kapısına..

Yüreğim çok yorgun.. Duygularım karman çorman. Sanki bir yol ayrımındayım. Bir yanım kalk git derken diğer yanım sûkuna davet ediyor.. Aklım bedenimi terk etmiş gibi.. Çok uzaklara takılıp kaldım bu gece..

Bir parçam terk etti gitti.. Canımdan bir parça koptu.. Kes kanım akmaz misali elim boşlukta kaldı bir an.. Gözlerimi kapatıp sarıldığım, koklayarak öptüğüm an geldi aklıma. Gözyaşlarımı akıttığım bardaktan bir yudum alıyorum, yaraya tuz basmış gibi yanıyor boğazım.. Acıdan zevk alınır mı? Alıyorum..

Çok özledim..

Sımsıkı sarıldı.. Benim gibi güçlü görünmeye çalışarak doğal davranmaya çalıştı. Hissettim.. Anons duyuldu bir anda..İkimizde tutulup kaldık.. "303 numaralı çıkış kapısına"...Seni seviyorum diyemedik birbirimize.. Döndü, el salladı ve uzaklaştı.. Biliyorum, hissediyorum o an yaşadıklarını.. Ve tekbaşına hayatla ilk kez yüzleşti.. İkimizde kendi dünyalarımızda , kendi sahnelerimizde, farklı rollerle devam edeceğiz. O kendi kanatlarıyla özgürce uçacak.. Birbirimizi sevmeye devam edeceğiz.. Ama benimki tutku..Benim ki vazgeçilmez.. O benim İLKİM.. O benim herşeyim..Can kuşum.. Canımın bir parçası..

Kendimden nefret ediyorum bazen.. Neden duygularımı dışa vurmuyorum? Neden ağlamadım ? Neden sızlanmıyorum? Mecbur muyum hep güçlü gözükmeye ? Hep içimde, yüreğimin derinliklerinde acımak, kanamak zorunda mı bir şeyler ? İçim kan ağlarken, çevrem mutlu olsun diye ışık saçmak zorunda mıyım? Mecbur muyum kalem , kağıt , klavye ile bu kadar içli dışlı olmaya ?

"Hayatımı temize çekeceğim" derler.. Düşülen notlarda kullanılan rengin tonu önemli olan.. Bembeyaz açılan bir sayfaya, yüreğimi geride bırakıp, ayrılığı , sevgiyi , beyazla görünmez kılamam ben..

Fırtına var dışarda.. Yağmur savrularak yağıyor.. Sanki o'nun üzerine yağıyor.. Üşüyorum..

İlk kez alışmak istemiyorum ayrılığa.. Sevgimi yasaksız yaşıyorum.. Seni çok seviyorum diyebiliyorum yürekten.. Ve işte telefon çalıyor ! Hissetti.. Ona ulaştı sevgi selim..

"Anne "

"Canım oğlum"..

Nur Zeynep
5.10.2008