34 Yıllık Arkadaşlık

Yeni yıla girmenin bence en önemli anlamı ortaya koyulan hedeflerin gerçekleşip gerçekleşmemesininin değerlendirilmesidir. Hayat, hedefler silsilesinin ard arda sıralanması değil midir? Önce okula girmek, sonra mezun olmak, sonra iş bulmak, para kazanmak ve başarılı olmak. Sonra bir bakmışsınız 50 li yaştasınız. Hayat akışını devam ettiriyor, bana bize bakmadan. Bizler ise kimi küçük, kimi büyük hedeflerle yaşamaya devam ediyoruz.
İşte yıl başları veya sonları bu evrelerin ölçüm noktası belki. 2017 bitiminde 34 yıllık arkadaş grubuyla beraberdik. 34 yıl önce aynı hedeflerle yola çıkan bir grup arkadaş. Ve o grubun üyelerinden bizler, hedeflerin büyük bölümünü tutturmuş olmanın keyfi ile kahvaltımızı yaptık. Mutluluk gözlerimizde, yüzümüzde, tavırlarımızda okunuyordu.
Toplantımızda bir unsuru görmemezlikten geçemedim.

1980 li yıllarda ülkemizin en iyi üniversitesinde okuyup iş hayatına atılan bizlerin bir hedefi vardı. İyi bir mühendis olup ülkemize hizmet etmek. Bize öğretilen esas ders bu idi. Bizler bu ülkenin iyi yetişmiş nesilleri idik. Öyle olmasa başarılı olamaz, bu üniversitenin sınıflarında, birbirinden değerli öğretmenlerden meslek öğrenemezdik. Her birimiz farklı ortamlarda çalıştık. Kimi yurt dışında yaşamayı tercih etti. Kimi kendi işini yaptı. Kimi farklı işler yaptı. Ama her birimiz bu ülke için birşeyler yapmaya çalıştı, bir çok kişiye örnek olup, yol gösterdi. Hedefimiz, bu ülke için birşeyler yapabilmek, öğreticilerimizi mahçup etmemekti. Bunu büyük ölçüde başardığımızı sanıyorum. 

Bu güzel ülke için yapacak çok şey var. Önce adalet, önce samimiyet, önce ülke çıkarları, önce bilim. Yetiştireceğimiz, örnek olacağımız, bilgi birikimini aktaracağımız yeni nesiller var.
Yeni mezun nesillere verebileceğimiz çok şey var. Hedefler bitmez, yıllar tükenmez. Bizlere oturmak yakışmaz. Yapacak türlü türlü işler var.

Bakın 34 yıl sonra bile bizler o muhteşem İTÜ hatırasıyla bir aradayız.