40...

Kırk kişiyi kaybettik, sadece birilerinin vurdumduymazlığından. Sadece birilerinin açgözlülüğünden. Sadece ve sadece birilerinin yüzünden.

Ne Tanrının bir cezası, ne doğanın intikamı.

Cehalet, açgözlülük, vurdumduymazlık.

Stat yapabiliyoruz Avrupa’nın eni olan.

Kuleler, alışveriş merkezleri, Aqua parklar, oteller…

Kanalizasyonumuz var mı örnek gösterebileceğimiz?

Toplu ulaşım, Bisiklet yolu, Yaşam parkı filan.

Var mı acaba çocuklarımıza hazırladığımız örnek bir proje?

Var mı örnek bir kent?

Örnek idareciler?

Atatürk’ü anıyorlar. Geçmişte kaldı diyerek… O devrin adamı diyerek.

Çok haklılar.

Bu devrin adamı olamazdı asla. Sindiremezdi içerisine.

40 can yitirdik, maçı konuşacağız bu gün. Hangi vicdanla oynadıklarını bilemediğim maçı…

***

Yağma diye verdiler haberlerden, mutlaka izlediniz. Okudunuz ve muhtemelen bu gün de okuyacaksınız. Ali Kırca toplumumuzda olmadığını sandığımız diye anlattı yağmacıları.

Yağma kapısı penceresi kırık bir dükkana bir araca girilip alınandır bana göre. Oysa sel sularında sürüklenenleri topluyordu oradakiler. Arkalarında cesetler, onlar yemek takımını tamamlamaya çalışıyorlardı. Bu manzarayı onaylamak, hoş görmek gibi bir niyetim asla yok.

Ancak bunun adı bana göre yağma değildir.

Belki çaresizlik diyebiliriz. Yereceksek eğer, zavallılık. Kuracak sofrası olmayan insanların bilmem kaç parça yemek takımını toplamaya çalışması.

Beş milyon Euro ödeyip danışmanlık alınan asfaltların nasıl yap boz parçaları gibi dağıldığını da belediye başkanına sorarsınız belki, o cevap vermezse danışmanın (Kepenek yani) eski patronu Gökçeklere sorun.