Geçen gün de yine işyerimde masamda oturuken çaldı telefonum. Başım da biraz kalabalık, baktım 444.... bilmem ne bilmem ne... daha fazla çalmasın diye açtım. Ama elimde olmadan hafif agresifleştim yine. Gergin bir sesle, "Alo" dedim. Arayan kızcağız bıdı bıdı bıdı bir şeyler söyledi, hiç birini anlamadım, sadece 6 aydır gibi bir şey duydum.. Dikkatimi çekti, "pardon nedir 6 aydır olan" dedim, Meğerse o canım, tatlı, güzel sesli kız; Acıbadem Hastahanesinden arıyormuş ve "6 aydır rutin kontrollerinize gelmemişsiniz, size bir randevu ayarlamamı istemisiniz?" diye soruyormuş. Bendeki heyecanı, mutluluğu görmeliydiniz. Düşünsenize biri beni arıyor, hiç bir şey istemiyor, didiklemiyor, üstelik sağlığımdan endişe duyuyor:) Aman allahım bu ne büyük mutlulıuk... Yanımda olsa, neredeyse sarılıp, öpecektim kızcağızı... "Tabi dedim, çoook teşekkür ederim, ayarlayın hemen bu haftasonuna", "elbette dedi, ayrıca yaşınız gereği, doktorunuz momografi ve ultrason da isteyebilir, isterseniz o randevuyu da kapatalım hemen arkasına" "Yaşım Gereği mi!!! Nasıl Yani?? " İnanın ona bile kızmadım. Gerçekten! Yok artık dedim kendi kendime, beni böyle düşünen birileri de var demek ki? "O da olur" dedim, binlerce kez teşekkür ettim. Bu abartılı sevincim, kızı nasıl etkiledi bilemiyorum ama birbirimize iyilikler dileyerek kapattık telefonu..
Benim şefkate mi ihtiyacım var acaba? Neee? çok mu belli oluyor?? Haklısınız galiba, yoksa neden, telefonun ucundaki, hiç tanımadığım birinin, sağlığımla ilgilenmesi beni bu kadar mutlu etsin ki? Bir kaç arkadaşıma anlattım, "para için" dedi hainler... Ne alakası var halbuki:( Beni düşünüyor ve beni merak ediyorlar sadece, biliyorum ben!
Çok "desperate" gördüm kendimi... "Umutsuz" kadın filmleri için iyi bir örneğim herhalde...Çok uzun zamandır, birileri beni arayıp sadece "nasılsın" ya da "seni merak ediyorum" dememiş, düşündüm de..Hiç kuşkusuz ben de dememişimdir.. Nankörlük edemem, elbette çoktur arayanım soranım, eksik olmasınlar ama demek ki, şefkat açığım biraz fazla son günlerde:( Hayat çok acı, bir çok koşturmanın içinde kaybolup gidiyor ve birbirimize işimiz düşmedikçe, bir vesile olmadıkça ya da gerekçedikçe içtenlikle bir "nasılsın?" bile diyemiyoruz. Ya vaktimiz yok, ya işimiz çok, ya da gerek yok... Aslında, birilerinin bizi hiç karşılıksız düşünmesine ne kadar ihtiyacımız var öyle değil mi?
Sevgiyle kalın, arayanınız, soranınız bol olsun..