70'lİ Yıllardan Bir Öykü

Genç kız Adapazarı'ndaki ablasının yanına gitmişti hafta sonunda.Pazar öğleden sonra; İstanbul'a arkadaşları ile birlikte oturdukları öğrenci evine dönmek üzere yola koyulmuştu.Kadıköy'de okuluna yakın bir evde oturuyordu arkadaşlarıyla.Otobüs, Kadıköy güzergahından geçerken inecekti.Ama İstanbul'a geleli çok olmamıştı,üstelik o gün çok dalgındı.

Toplum polisleri,panzerler,birbirine ayrı milletlere mensup düşman askerleri gözüyle bakan "öğrenci"lerden oluşan gruplar...Oysa üniversite süreci, hayata atılmadan önceki o son dönem; kendini doğru ifade edebilme yetisinin kazanıldığı, kişiliğin, kafa yapısının son şeklini aldığı, yaşamının özgür zevkli bir bölümü olacaktı. Her genç gibi böyle düşlemişti.İstediği okulu,bölümü kazanmıştı.Ama istediği,hayal ettiği ortam bu değildi.

İki farklı gruptan da; insan olarak, sevdiği beğendiği arkadaşları vardı.Ama "ortada" kalmak çok zordu.Her iki grup da kendi saflarında görmek istiyordu onu.

Bu düşüncelerle dolu kafası, onun ineceği yeri unutmasına neden oldu.Farkına vardığında Boğaz Köprüsünü geçmişti otobüsü. Hemen indi.Durakta bekleyen kalabalıktan birilerine gideceği yere kaç numaralı otobüsle gitmesinin mümkün olabileceğini sordu.Bu arada kulağına, bir bayanın yanındaki başka bir bayana söylediği sözler geldi."İşte, böyle İstanbul'a geliyorlar,yabancısı oldukları için de başlarına bir sürü şey geliyor". Hava kararmak üzereydi.Güç bela kalabalık bir otobüse kendini atabildi.Arkasındaki, uzun boylu,kendisi gibi Anadolu insanı olduğu belli olan esmer bir genç, onun gittiği semte gideceğini, kendisine ineceği yer konusunda yardımcı olacağını söyledi.Kızın tereddütlü bir şekilde cevap vermesine karşılık ,genç"Korkmayın,ben toplum polisiyim"dedi,yavaşca.

Genç kız,okuldaki olaylarda, toplum polislerinin öğrencilere tutumlarının hiç de yumuşak olmadığına şahit olmuştu son zamanlarda.Ama bu durumda "denize düşen yılana sarılır"sözü geçerliydi.Zira,duraktaki kadının dediği"bir sürü" tehlike söz konusuydu,hava da iyice kararmıştı,Otobüsten birlikte indiler, oturdukları eve yakın bir durakta.Kız teşekkür edip ayrılmak istediğinde genç, yakındaki pastanede birer çay içmeyi önerdi.Kız borçlu hissetti kendini,bir çay içer kalkarım diye düşündü.Pastanede biraz oturup kaktıkları sırada kızın korktuğu başına geldi.Delikanlı ertesi gün onunla tekrar buluşmak istiyordu.Kız bunun mümkün olmadığını,sınavlarının olduğunu söylediyse de onu ikna edemedi.Adının Ahmet olduğunu söyleyen genç polis, ondan söz almadan onu bırakmak niyetinde değildi.Kız baktı olacak gibi değil",tamam" dedi."Geleceğim"

Eve geldiğinde,arkadaşlarına anlattı olan biteni.Kızların,"Gitmeyi düşünmüyorsun umarız,bu çok sakıncalı olur ,okulda zor durumda kalırsın" şeklindeki uyarılarını haklı buldu,zaten kendisinin de düşüncesi bu yöndeydi...

İki gün sonra,panzerler yine okul kapısındaydı ve diğer toplum polisleri arasından sıyrılarak kendisine doğru gelen, üzerinde resmi giysisi olan genç polisi tanıdı.Yanında ev arkadaşları,kızlar vardı,Allah'dan..."Sözünde durmadın" dedi, kızgın bir edayla Ahmet. Kız biraz mahçup ama kararlı bir tavırla "Ama siz de beni mecbur bıraktınız"dedi.Neyseki o da uzatmadı fazla."Öyle olsun"diyerek sitem dolu bakışlarla yürüdü gitti.Kız içinde bir burukluk hissetti."Acaba başka bir şekilde karşılaşsaydık ve de bu ortamdaki bir polis olmasaydı kabul edermiydim onun davetini"diye sorguladı kendini.Kızlar onun aklından geçenleri.yüzünden okudular."Hadi,hadi yürü;o bir polis,üstelik toplum polisi,okuldakilere nasıl anlatırsın bu arkadaşlığı"diyerek onun kollarına girdiler.Çatışmayla geçecek,eğitim öğretim ilim yuvasına hiç de uygun olmayan bir havayı paylaşmak üzere, okulun kapısından, kimliklerini gösterip,bayan polislerin üst aramasından geçerek,girdiler.