90'larda anne baba olmak

İnternet ve TV ekranlarında çokça rastlamışızdır 90'larla ilgili görüntülere. Hepsi çok sempatik değil mi? Fakat hala vazgeçemediğimiz bir şey var; olayların magazinsel boyutuyla ilgilenmekten haz almak. Hoş bir durum olmamakla birlikte, gençlerine kendi tarihinin magazinsel yönünü öğreten kaç tane toplum vardır merak ediyorum. 

( Kapitallist sistemin dünyamıza patenlerle girmesi çok eğlenceliydi. Hatırlıyorum da kaç hafta para biriktirmekiştim kendime paten alabilmek için. Pardon kolumu bacağımı parayla kırabilmek için. ) 

Gerçek ekranlarda gösterilenden çok farklı. Ergen dönemlerimizde hızla gelişen kişilik sendromlarına birde kültürel değişim eklenince çoğumuz kısa devre yaptık galiba. Atalarımızın sözleri günümüze uymamaya başladı. 

TV ekranlarında kazayla karşılaştığımız öpüşme sahnelerini alel acele değiştiren büyüklerimiz aynı özveriyi ''evlat sen milli olmuşmuydun? '' espirileriyle eğlenirken göstermedi. 

Kültürümüzle uzakta yakından bağantısı olmayan kavramlar yavaş yavaş çocuk beyinlerimize empoze edilirken, beyinleri bir sürü gereksiz teferruatla dolan biz 90'ların çocukları aileyi, aşkı, vatanı, Türklüğü, ve tarihimizi çoktan unutmuştuk bile. Ne gariptir ki kavramları sizlerden değil Montaigne dan öğrendik. Kengi gerçekliğimizden uzak bir dünyanın özentisiyle alınana her nefes oturacak yer arayan bir çok karakteri deve cüce oyunlarıyla egale etti. Ne deve olun dendi ne cüce. Ortada kalmışlığın karmaşasında kulaklarımıza ezanla söylenen kısa yoldan emeksiz para kazanma taktikleri , içinde bulunduğumuz durumu yeterince açıklıyor olsa gerek. 

Büyümek ile gelişmek hiç bir zaman paralel olmadı bizde. Saygı kavramını anlamaya çalışırken utanmayı, korkmayı, susmayı ve esareti öğrendik. Üniversite hayali güzel kızlarla yatıp, gece kuluplerinde geberene kadar alkol almaktı. Abilerimiz bize böyle anlattı en azından. Git adam ol denmedi. Git üniversite hayatını yaşa dendi. Ekranlarda gösterilen gençlik filmlerine inandık. Zaman geçtikçe ekranlarda gösterilenlerle yaşadıklarımız arasında dünyalar olduğunu gördük. En acı tarafı ise büyüklerimizin anlattıkları farklı yaptıkları ekranlardakiyle aynıydı. 

Gelişim sürecimizde bizi TV ekranlarına gömüp hayal dünyamızı yok eden, bu ülkeyi sen mi kurtaracaksın ? deyip geleceğimizi çürüten, verdiği öğütleri kendileri yerine getirmeyip ahlak kurallarımızı yıkan, TANRI çarpar diyerek üstümüzde kurdukları korku .imparatorluğuyla imanımızı kaybettiren ve yaptıklarının farkında olmalarına rağmen bizden saygı bekleyen 90'ların anne babalarına teşşekkürü borç bilirim. Bu nesil sizinle gurur duyuyor. 

meliHorasan