Acı olayda sorumluluğunuz yoksa üzülmeniz de gerekmez; kim yaptıysa o üzülsün ya da kader deyin

Kendi yakınlarımız ve sevdiklerimiz için bunu yapmak zor. Onların başına göktaşı düşse bile üzülürüz. Oysa göktaşı bizim suçumuz mu veya ne yapabiliriz ki. Burada üzülmek kendini sorumlu hissetmek değil, yakınımız olduğu veya sevdiğimiz için. Artı kimse sorumlu olmadığına göre buradaki duruma kader diyeceğiz herhalde.

Kader deyip kabullenmek de acımızı azaltır. Ne yapalım yani olmuşla ölmüşe çare var mı? Göktaşını engelleme şansımız vardı da engellemedik mi? Allah’ın olayı, elden ne gelir ki, kötü talih. Sorun şu ki, yakınımız ya da sevdiğimiz biri olması dışında da üzülüyoruz sanki. Kendimizi meydana gelmiş bu acı olayda sorumlu hissediyoruz hatta. Hiç sorumluluğumuz ve yapacak bir şeyimiz olmadığı halde üstelik.

Böyle bir durumda üzüntüm kendimi suçlayarak olamaz. Ama bizim yüzümüzden olduysa ve de önleme şansımız olduğu halde elimizden geleni yapmadıysak pişman olacak, kafamızı taşlara vuracağız icabında.

Benim yüzümden meydana gelmemiş, benim sorumluluğum olmayan bir şeye neden üzüleyim ki. Ona ağla buna üzül, gözyaşı bu çeşmeden akmıyor. Bana ne, kim yaptıysa o üzülsün! Üzülmek pişmanlıktır; niye yanlış yaptım, gerekeni neden yapmadım diye üzülürsün. Aptalın biri merdivenlerde koşarak gidiyormuş, düşmüş ayağını kırmış, inşallah ötekini de kırar!

Öncelikle olayda sorumluluğunuz olmasın. Sorumluluğunuz varsa üzülseniz de kar etmez. Değilse sizin dışınızda meydana gelmiş olaylara üzülmek zorunda değilsiniz. Yakınımız ya da sevdiğimizse zaten sorumluluğumuz olmasa da üzülüyorsunuz.

21 yaş üzeri sağlıklı aklı başında yakınınızın kendi hatasıyla (yani başına göktaşı düşmemiş günde 3 paket sigara içmiş kanser olmuş)başına kötü bir olay gelirse yine üzülmeyebilirsiniz. Herkes yaptığının karşılığını öder. Benim böyle bir yakınım vardı cenazesinde hiç üzülmedim. Kendi acı sonunu kendi hazırlamış niye üzüleyim. Bakın talihsizliğe üzülünür; ama onda da elden bir şey gelmiyor.