Aldın Verdim, Ben Yendim Oyunu

An gelir, zaman ve anlayış değişir ama değişmeyen bir şey varsa odur ki; tarlayı sürüme öncesinde hazırlar ve buğday ekilirse, arpa biçilmez.

Değişmeyen sebep-sonuç ilişkisine bağlılık bazen değişebiliyormuş gibi geliyor.

Balık verenler hayırsever de olabilirler ama gerçekte bir dost, sorumlu bir aile dahi kendi çocuğuna, dost dostuna balık vermek yerine balık yakalamayı öğretmek, kendi ayaklarının üzerinde durmasını sağlamak olur.

Bir insanın en zor verebildiği şey, alın teridir. Alın teri kutsaldır. Kutsal olan bu kazancını çarçur etmek ancak bir ahmak veya budalanın yapabileceği iştir. Bir insan alın terini gönüllü olarak çocuklarına verebilir. Bir insanın alın terini kendi isteğince paylaşma içgüdüsel olarak sadece kadınlara o da çocuklarını beslemek üzere Allah’ın vermiş olduğu bir özellik olup, tüm dünyada kural olarak bunu genellikle dişiler yapar.

Bir insandan kendi isteğiyle kazandıklarını hiçbir gerçekçi amaç olmamasına rağmen vermesini sağlayabilmek yetenektir. Bunu yapan eğlence sektörü, malum birkaç sektör vardır.

Vermek kesinlikle zor, alın teri olmadığı halde almak, birisinin vermesi alan taraf engelli, çok fakir değilse, veren de çok zengin ve hayırsever değilse bunun süreklilik arz etmesi uzun vadeli bir yatırım da olabilir, tuzak da olabilir, başka nedenleri olsa da sağlıklı bir insanı çalıştırıp karşılığını verme şeklinde olmayan ve süreklilik arz eden verme akıl mantık işi değildir. Bu durumda alanın menfaati, talepleri bir süre giderilse de aralarında kan bağı olmayanlar (birinci derece akraba anne-baba, oğul veya kız arasında bedelsiz verişler dahi sonsuz ve sınırsız değildir) mutlaka bir karşılık gereği verirler…

Aldın verdim, aldın verdim ben seni yendim. Bir balık dahi çoğu zaman tuzağın kokusunu alırken insanlar her geçen gün daha fazla tuzağa düşüyor, kimi tuzağa düştüğünü fark edip kendini sıyırmaya çalışsa da hemen her gün düştükleri tuzaklarda kaybolup gidiyor.