Anadolu’nun yaşayan efsanesi, Hubuyar Sultan

Tanıyanlar beni bilirler, ben öyle dede baba masallarına inanmam. Geçmişte yaşamış kimi hazretlerin peygamberin bile yapamadığı kerametleri beni gülümsetmiştir.

Ama ben bir şeye çok değer verir çok önemserim; o da şudur: Geçmişte yaşayan uluların belki kendileri değil ama halka ve insanlara yaşattıkları o tarif edilemez bağlılık duygusu ve bunun yansıması olan güzellikler.

Bu nedenle kişi ya da yolu ister doğru olsun ister yanlış inanç rüzgârları esmeli. Değil mi ki bu rüzgârlara kapılıp gitmek isteyenler var.

Hubuyar Sultan bir Hacı Bektaşi bir Mevlana değil şüphesiz. Ancak Mevlana’yı da gördüm, Hubuyar Sultan’ı da. Mevlana’nın müritleri dönüyor, Hubuyar’ın erenleri ağlıyordu. Ağlamak dönmekten daha büyük bir sevgidir.

Peki, bu nasıl oluyor? Hubuyar denilen ulu zatı da aslında pek kimse tanımaz bilmez. Tanımaz bilmez ama onun sevgisine bir kez tanık olsa bir daha unutmaz; peygamberini unutur onu unutmaz.

Bu arada insanların gözlerinden sayır sayır akan yaşlar söz konusu hazretleri dünya biliyor şöhret havasını da, çevrelerinde biriken milyonları da anlamsız kılıyor. Bir kimsenin arkasından ağlayanlar kadar sevgisi vardır.

Böyle bağlılıklar biraz abartılıyor diyebilir miyiz ki Ali diye bağırırken birinin boğazı yırtılmış derler. Bir de bu tür bağlılıkların hâşâ Allah’a bağlılığın önüne geçtiğinin farkında mısınız? Sorduğunuzda hepsi aynı yere çıkar diye kendilerini savunuyorlar ama bana tuhaf geliyor.

Hubuyar Sultan belki bu kadar büyük değildi, sevgisi onu büyüttü; sel gibi akan gözyaşlarından bahsediyorum, sayıyla şöhretle gelmeyin bana! İnancım yokken etkileniyorum ve bu müthiş bağlılığa saygı duyuyorum.