Anılarda Haydarpaşa

Çocukluğumuzda o bize saray gibi gelen Gar binası kimleri uğurlamıştı gurbetlere ve kimler, kimleri kucaklamıştı uzun ayrılıkların ardından?...

Kimler çalışmıştı yıllar yılı oralarda?. Kimler ekmek yememişti?. 

Vapura çıkan merdivenlerinde kimbilir kaç gurbet, kaç ''köyden indim şehire'' filmi çekilmişti?. Kimler poz vermişti başlı başına İstanbul olan o merdivenlerde?

Bir başka dünyanın içinden geçerdik sanki. Telaşlı insanlar, koşturanlar, ağlayanlar, gülenler, el sallayanlar, gelenler, gidenler, anonslar ve bize bir başka dünyanın icadi gibi gelen, düdüğüyle konuşan lokomotifler, sıra sıra trenler...

 

Şimdi Haydarpaşa yok. Var ama yok!..

 

1946 yılında ''Önce ekmekler bozuldu'' romanında o yıllardan bu yılları yazan Oktay Akbal'ın bile düşünemeyeceği bir hadisedir Haydarpaşa'nın yok olması..Yoksa mutlaka kitabın adın eminim ki ''Önce trenler yok oldu'' koyardı. 

Devre dışı kalan Haydarpaşa'nın binası gibi trenleri de sıra sıra dizilmiş, yağmur, kar ve güneşin altında bozulup, çürümekte.

Tren yolculuğuna rahmet, iş arayana başka kapı, anılara pranga.. 

Karton biletler vardı önceleri, bazıları gidiş, dönüş olurdu, çift taraflı, toplar biriktirirdik. Hele bir de şehirler arası bilet ise sevinirdik.

Sonra kağıt oldu.. Sonra jeton, sonra elektronik, akbil 

Ve...

Sonra da biletler gibi, trenler de kayboldu. 

Ne kömürünün isi kaldı, ne düdüğünün sesi. 

''Bakın sevgili yolcular, şu gördüğünüz..'' diye başlayan seyyar satıcılarını bile özledik 

Marmara'ya kucak açan, Marmaray'a kurban Haydarpaşa 

Ne hayırsız arkadaşın varmış ..... 

Vapurlar sana küs...İskelen boş..

İhanete uğramış da mazideki fotoğraflardan teselli arayan sevgili gibisin HAYDARPAŞA..

Mutsuz ve yapayalnız.....

Vefasızsa insanlar, martlarla konuş, susma ne olur, anlat derdini HAYDARPAŞA