Anlar anılar...

Zaman, anlardan anılara doğru akarken, yitirirken farkına varmadığımız pek çok şey günün birinde anıların içinde gömülüp kaldığında daha da değerlenir. 

Gün gelir, bir fincan kahve tadında, bir kapı sesinde, bir sokak aralığının kıvrımında bulur insan kendini. Dalar gider gözlerin, andan anılara kayar gidersin farkında olmadan. O kahve daha leziz, o kapı sesi daha büyülü, o sokak daha şendir anılarında.

Yasarken kıymetini anlayamadan hoyratça geçmişin içine bırakıverdiğimiz herşey günler geçip, yaşlar ilerledikçe gözümüzde tüter hale gelir.

Yıllar sonra özlemle yadetmek ve şöyle bir bakınmak için gittiğin o yerde, usunda kalan evlerin yerinde yeller esip, sokaklar bambaşka hale gelmiş, bütün büyüsü bozulmuş görürsün doğup büyüdüğün yeri.

Ne doğduğun ev o evdir şimdi, ne ayaklarında şipidik terliklerle koşuşturup durduğun sokak o sokak, ne binalar o bina hatta ne şehir o şehirdir. 

Akşam üzerleri hayvanların su içtiği gün boyu da kendi halinde akıp duran sokak başındaki horhor çeşme yok olmuş, Selime Teyze'lerin evinin köşesindeki tulumbanın da yerinde yeller esmekte...

Kaldırım taşları yok olduğunu, o güzelim Arnavut Kaldırımlı taş sokakların sevimsiz betonlarla kaplanmış olduğunu görürsün.

Köşe başını tutmuş, çift taraflı merdivenle ikinci katına çıkılan, cam çerçeveleri, kapı süslemeleri oya gibi işlenmiş o canım evlerin yerine dikilen heyula gibi binaları itip devirivermek gelir içinden., 

İçinde aradığın herşeyin bulunduğu minnacık bakkal dükkanının da yerinde yeller esmiş çoktandır. Canını acıtır bütün bunlar. Bıraktığın gibi bulmak istersin herşeyi.

Adettendir, günlük işini bitirmiş, akşam yemeğini de ocağa koyup kendine zaman ayırmak isteyen komşu teyzeler, akşam üzerileri kapıların önlerine öbek olur sohbet ederlerdi. Kilimler minderler çıkar kapı önüne, kimi eline örgüsünü alır, kimi akıylanacak sebzesini. Şimdilerde bu sohbetlerin tadının da kalmadığını görünce hepten bozulur şirazen...

Hayat işte der geçersin, değişmiş herşey!