‘Git’ Demeseydin Kalırdım

‘Kal’ demesen de olurdu,

‘Git’ demeseydin...

Tam kendimi gitmeye hazırlamıştım, ne zordu bu kararı alabilmek.

Bütün hayatımı film şeridi gibi gözden geçirmiştim.

Ne çok artı, ne çok eksi vardı…

Gitmenin ve kalmanın arasında kalmak ne zordu bir bilsen.

Kaldım evet…

‘Beni buralarda sensiz bırakma’ dediğin gün, gidemedim.

Peki, şimdi neden bana ‘Git’ diyorsun…

Nasıl gidileceğini unuttum, nasıl kalacağımı da bilmiyorum.

Araf’ta kalmak ne zor bir bilsen…

Ellerim boş şimdi, kalbim şaşırmış ulu orta - öylece kalakalmış

Ne yapacağını bilmiyor bedenim…

Ruhumu hiç sorma bile!

Şaşkınım...

Dahası dargınım, kime darılacağımı bilsem keşke

Belki de kendime en çok, kırgınım…

Kırıldım yine o bildik yerlerden,

Tanımak hiç zor değil, tamiri mümkün olmayan

Kaçsam nereye, göçsem nereye

Ve artık korkuyorum da uçurumlardan…

‘Kal’ demesen de olurdu,

‘Git’ demeseydin…

Hayat hep bana mı acımasız, herkese mi aynı

Gidemeyen ve kalamayanlarla mı dolu ortalık

Biri çıkıp durdursun bizi,

Ve yeniden essin rüzgâr, o eski tanıdık ve bildik yerlerden sorsun

Sorular çok zor, hep beklenmedik yerlerden geliyor

İçinde sıkışıp kaldık, böyle giderse yaşamak

Yaşamak olmayacak…

Cevapsız sorularla doldu ortalık…

Gideceğim biliyorum, kalmak mümkün görünmüyor

Kalacağım biliyorum, gitmek mümkün görünmüyor

Ve kalsam da

Ve gitsem de

Sende kalacağım, senden gideceğim, tek bildiğim budur…