"Ogün"lere ağlıyorum ben asıl...

Bugün tüm gazete manşetlerindeki o yüze baktım, baktım... İçim kan ağladı...

Ne yaptığının, neyin kurbanı olduğunun farkında bile olmayan.... Şuursuzca "Pişman değilim, bugün olsa yine yaparım" diyebilen... O, hem kendine, hem uğruna katil olduğu milletine, hem yüzüne baktıkça midesine kramplar giren bana yaptıklarıyla ağlattı beni...

Eline silahı veren her kim olursa olsun, umurumda değil... Onların; yiğitçe, mertçe -ki Türklerin övündüğü en önemli erdemlerdendir- karşısına çıkıp "yanlış düşünüyorsun" demeye bile cesareti olmayan kalleşlerin varlığını yadsımıyorum da, onların maşası olan zavallı insanımın cahilliği alev içinden çıkarılmış kor bir demir gibi saplanıyor bağrıma...

"Ogün"lere ağlıyorum ben asıl...

Haberi aldığım ilk gazetenin, bu siyasi olayın gölgesinde kalmış bir başka haberindeki, kardeşinin başına silah dayayan; "Ya evlenir ya ölürsün" diyen, 6 Bin YTL'ye kardeşini satan ağabeye; bir başka "ogün"e ağlıyorum...

Daha birkaç gün öncesinde aklıselimlere bir başka utanç olan; canımı emanet edebileceğimi sandıklarıma; daha 11-12 yaşında sabileri, üstelik itham edildikleri suçları bile daha sabit bulunmamışken, bambaşka birşeyle; "Nesin Yurdu"nda kalmaktan mütevellit dinsizlikle suçlayarak tekme tokat girişen "ogün"lere ağlıyorum...

Ve halkımın cehaletini, bilgiden azade gelişmiş fikriyatını yüzüme çarpan her yeni manşette; bu manşetlerdeki ve hatta üçüncü sayfaların malzemeleri "Ogün"lere ağlıyorum...

Sayıları her geçen gün daha bir artan, insanca yaşamayı değil, barışı değil ama herkesi kendi düşüncesi karşısında dize getirmeyi düstur edinmiş zavallı cahil halkıma ağlıyorum ben...

Sebebi ne olursa olsun; işsizlik, yoksulluk, çaresizlik... Çareyi savunmasıza fiziki şiddetle tatminde arayan bünyelerin her geçen gün kabaran sayılarına; etrafımı bir çember kuşatan bu çaresizliğe ağlıyorum..

Korkuyor ve ağlıyorum...

Çaresizim ve ağlıyorum...

Elimden yazmak geliyor... Yazdıklarımı benim gibi düşünenler anlıyor...

Faydam dokunacakları yerlerinden kıpırdatmam mümkün değil, sözden aciz çünkü onlar, şiddetin krallığında büyümüş zavallı birer vahşi çünkü onlar... Eğitilmeye, aydınlatılmaya ne kadar uzaksa bir sırtlan, belki çok daha uzaktalar... Çaresizim... Ağlıyorum...

Bir de belki yetiştireceğim öz evladımın beynini böyle bir cehalete teslim etmeyeceğim, belki bu gelecek elimden geleceğe miras bırakmak adına...

Ama bu sonu gelmez, dipsiz, büyüyen karanlık, söze aciz, şiddete kadir cehaletin ortasına salıvereceğim; ona ağlıyorum...

Korkarım bugünü dünden farksız, yarını bugünden temelli bir vahşet dünyasında;

Bundan bin yıl sonra da cehalet;

İnsan sevgisini katletmekte daha çevik,

Düşünceyi şiddetle susturmaya çalışma gayretinde pervasız,

İnsana bahşedilmiş ifade yeteneğine ihanetle gururlu,

Kendinden farklı olana zulümle aynılaştığına inançlı,

Ve tam da bu sebeple farklı olanı asla yok edemeyeceğine aymaz,

Kanından olanı malı görmekle namuslu (!),

İnsanlığından utanmaz;

"Pişman değilim, bugün olsa yine yaparım" la sebatkar vücut bulacak daha fazla bedende...

Ve bugün insanlığın kardeşliği için soğuk kaldırımlarda boylu boyunca uzanmış güvercinler, gün geçtikçe sinecekler yağmurdan ıslanmış titrek, buldukları en kuytu köşelere... Şahidi oldukları güvercin katledişlerinin hiçbirşeyi değiştiremediğine hükmederek... Kendilerini değil belki, ama sevdiklerini cehaletin vahşi nefesinden korumak için birer birer...

Çünkü cehaletin kol gezdiği güzel memleketimde, güvercinler ürkektir, doğru... Ama özgür değil malesef...

Ne güvercinleri katletti dünyanın varoluşundan bu yana bu insanoğlunun cehaleti...

Ve ne güvercinler heba edilecek dünya varoldukça... Barış için; paylaşım, hoşgörü, insanlık için, insanlık adına şakımaya cesaret edecek yürekliliği gösterdiklerinde...

Tahammülsüz, saplantılı, tabansız kalleşlerce...

Ve bu kalleşlerden çok kendi cehaletinin oyuncağı; bilgi ile beslemediği kendine ait olmayan fikirlerin uşağı, zavallı "Ogün"lerin eliyle...

İşte ben o günlere ağlıyorum...

Elif Karagöl

21.01.2007 / İstanbul