'Onlar ümidin düşmanıdır sevgilim'

'Onlar ümidin düşmanıdır sevgilim,
akarsuyun,
meyve çağında ağacın,
serpilip gelişen hayatın düşmanı...
Çünkü; Ölüm vurmuş damgasını alınlarına,
çürüyen diş, dökülen et..'

Kaç gündür bu dizeler dilimde, beynimde, yüreğimde. Ne güzel anlatmış 'düşman'ı büyük usta.
'Onlar' ümidin düşmanıydı evet. Üç ümit fidanı'nın düşmanı...
'Onlar' Akarsuyun düşmanıydı, üç gümbür gümbür çağıldayan akarsuyun...
'Onlar' Meyve çağında ağacın düşmanıydı, üç meyve ağacını yerle bir ettiler...
'Onlar' Serpilip gelişen hayatın düşmanıydı evet.. Üç hayatın düşmanı...

'Onlar'dan kastetdiğimi anlamak zor değil. Fazla söze gerek yok onları tanımlamaya. Sadece tek kelime yeter, 'Düşman'...
'Onlar'ın katlettiği üç fidan'ı anlatmaya ise, kelimeler yetersiz kalır elbette...

'O' üç yiğit insan, ümitlerle beslediler kendilerini ve insanları. Öyle ümitliydiler ki; korkuttular 'düşman'ı. Besledikleri ümit yok edilmeliydi... Ortadan kaldırdılar... Ama yok edemediler.

Hala güzel ümitler besliyoruz geleceğe dair...

'O' üç yiğit insan, üç ayrı dere idiler, birleştiler akarsu'ya dönüştüler. Geçtikleri her topraktan, yanlarına binlerce küçük dere'yide alarak hem de. Çağıldayarak geçtiler toprakları; Hedefleri okyanus'la birleşmekti... Farkettiler... Okyanus'a ulaşmamalıydılar. Cehennemden getirdikleri alevlerle kuruttular akarsu'ları. Kuruttuklarını sandılar... Oysa 'can' lar her yağmurla damla olup dökülürler her Mayıs okyanus'lara ve yüreklerimize.

'O' üç yiğit insan, tam da meyve çağındaydılar. Tam da çiçekler açmıştı tüm dalları. Farketti 'düşman' güzelim çiçekli dalları. Meyveye dönüşmemeliydi o çiçekler. Üç meyve çağındaki ağacın, gövdelerinden geçirdiler yağlı urganları... Çiçekler kurudu meyveye dönüşmeden. Sandılar ki yok ettiler, oysa kökler topraktaydı. Yeniden yeşerdiler, hem de çoğalarak.

Şimdi milyonlarca meyve ağacı her Mayıs'ta çiçek açar oldu. Yani meyveye dönüşen ağaçlar ordusu...

Biz buradayız... Varız... Düşünüyoruz; öyle ise VURUN...