Ah Bu El Alem Ne Zaman Susacak

Kim bu el alem Allah aşkına hep bir üstüne vazife olmayan işlerin içinde ,kimileri görünür bilinir tanınır , kimileri görünmez hiç tanımadığımız kişiler.Az askılı bluzumun üstüne hırka giyinip köşeyi dönünce çıkarıp çantama koymadım.Lisede okul çıkışı sevgilimle el ele yürürken onun montuyla kamufle olup biri görürse diye az sağımı solumu gözlemlemedim. Neden? Hep bu el alem yüzünden...

 

O el alemden biri ola ki askılı bluzumu görürse ”bak bilmem kimin kızı nasılda açık seçik geziyor, bu kız kesin kötü yola düşer” ya da sevgilimle gezerken ”bak bak okula okumaya değil de oğlanlarla kırıştırmaya gidip geliyor, adı çıktı kimse almaz bunu” diyecek diye sürekli kendimi el aleme karşı korumak, zorunda mıyım? İstediğim gibi bir özgür bir hayat süremeyecek miyim? …yani şimdi ben bu el alem kim bilmiyorum, ama baya baya hayatımı onlar yönlendiriyor öyle mi? Beynim yandı yazarken bile..

 

Hayatta en çok anne olmayı istediğimi fark ettiğim an, kolay anne olamayacağımı ve uzun bir tedavi süreci geçireceğimi öğrendiğim andı. Bu süreçteki kullandığım ilaçların ağır yan etkileri, etrafımdakilerin yerli yersiz konuşmaları büsbütün kalbimi acıtıyordu. Durumdan bir haber olan el alem  (”kaç yıl oldu yok mu çocuk” , ”ama sizde yapın artık bir çocuk” , ”zamanı geldi neyi bekliyorsunuz ,”yoksa olmuyor mu çocuk”v.b) düşüncesiz gereksiz bir baskı içindeydi. Bu hakkı ve haddi nereden bulduklarını aklım almıyordu neden iki genç evlenince hemen çocuk sahibi olması gerektiği gibi bir inanışa sahipler ve olması için baskı yapma hakkını kendilerinde buluyorlardı .Çünkü bu el aleme  göre; çocuk aileyi güçlendirirdi,öyle yemekte tuz yok ,beni rencide etti ,şu çantayı almadı diye daha kolay boşanıyordu insanlar.Fakat çocuk olursa ; belinde sopa da kırsa ,her gün başka birinin koynundan da çıksa ,sokağa bile atsa ” çocuğumuz var gidemem” diyen kadınlarla dolsun etraf; ki bu el aleme konuşacak bir lakırdı gıybet olsun. Tabi ki her çocuk yapın diyeni aynı kefeye koymuyorum.

 

” Oluyor da biz yapmıyoruz sanki” diyemiyorum tabi.. birde durumdan haberdar bir yakın çevre var ki ,üzülürüm diye çocuklarını yanımda sevmemeye çalışan, yada gebelik sevincini paylaşamayan ,hatta nasıl gidiyor tedavi sürecin diye soramayan.Bak şimdi böyle yazınca ben onlara üzüldüm.Ne kadar düşünceli ne kadar hassas davranmışlar bana hepsine teşekkürler ediyorum.

 

Zaten benim kavgam el alem le ! Düşün milletin yakasından, herkes nasıl istiyorsa yaşasın. Sırf siz çekirdek masanıza konu olsun diye ettiğiniz lakırdılar yüzünden insanlar sıkış tepiş gizli saklı bir hayat yaşamak zorunda kalıyor. Bu kızın sonu iyi değil dediniz diye belkide o kızın sonu kötü oluyor ve  bunun sorumlusu olduğunuzu bilmeden yataklarınızda rahat rahat uyuyorsunuz…