Alıştım sana...

Biliyorum kendimi; bir alıştım mı dur durak bilmez sevgim...

Sevdikçe severim, üstüne titrerim...

Her an düşünür, bi derdi varsa ondan çok endişelenirim..

Ve bazen bunaltırım düşünmekten...

Öyle ki bazen "ne yaptım da bu kadar sevildim" dedirtirim..

Ama elimde değil...

Herkese de olmaz ha; binde birdir...

Karşımdaki "dur" diyene, benden sıkılana ya da ben bir duvara toslayana kadar...

Alışmamalıyım bu kadar, vazgeçmeyi bilmeli hatta arada boşvermeliyim farkındayım...

Gideceğimi bile bile bu sevmediğim yerde sen nerden çıktın ki şimdi?

Daha ortada fol yok, yumurta yok seni nasıl bırakacağımı düşünür oldum.

Gitmeliyim, çünkü sen yanımda yokken güvende değilim.

Gitmeliyim çünkü her an yanımda olman imkansız..

Sen varken öyle huzurluyum ki...

Öyle güvendeyim ki..

Unutuyorum bazen buranın beni köşeye sıkıştırıp yaşayamaz hale getirdiği anları.

Ne yapacağım bilmiyorum ama bildiğim tek şey;

Bu saçma sapan yerdeki tek kazancım sen ve birkaç kişi.

İyiki yanımdasın..

Seni karşıma çıkaran Rabbime binlerce kez şükürler olsunnnn....