Annem

Hayat ne kadar zor değil mi, özellikle annelik bence daha zor ama onu kucağına aldığınız zaman her şeyi unutuyorsunuz. Ben de annelik duygusunu 2002 yılında oğlumu kucağıma alınca tattım.

Yanlız çok zor dönemler geçirdım, dokuz ay boyunca hiç problemsiz bir hamilelik geçirdim. Ama doğum zamanı geldiğinde insan o zaman ölüyor sonra tekrar geri geliyor dıyebılırım. Ben Epitural doğum yaptığım halde çok zordu ve oğlum doğduğu zaman kafasında doğumdan dolayı ödem oluştu ve doğduğu zaman ağladı; ondan sonra beş saat ağlamadı, uyanmadı ve acıkmadı. Sonra tahliller, tomografiler, ultrasonlar derken bizi en yakın üniversite hastanesıne sevk ettiler.
Hastaneye özel olarak doktor tavsıyesıyle gıttık; zaten üniversıte hastanesı olduğu için çok yoğun ve yeni doğan bölümüne almıyolarmış, bizim tanıdık doktor olduğu için aldılar ve çocuğumu hemen yatırdılar.

Ben henüz bir günlük doğum yapmışım ve hastanelerde dolaşıyorum. Üç gün çocuğumun yanına sureklı gidip geldım; mesafe de kısa değil hergun bir saatimiz yolda geçiyor. Sonra üniversite hastanesinde hiçbir teşis koyamadılar ve bizi üç gün sonra taburcu ettiler, bu arada çocuğum sarılık oldu ve bize çocuğunuz şikayeti "emme tembelliği" diye bir rahatsızlık, bu yeni doğan bebeklerde olabilir; bir de başındaki ödemlerden dolayı da olabilir dedıler ve hastaneden çıktık.

Eve geldığımda artık çok yorulmuş ve halsiz bır durumdaydım. Bir gün sonra doğum yaptığım hastaneye kontrole gıttık; çocuğumdan kan alındı bu kez sarılığı yüksek çıktı ve yatışını yapacağız soyeldı çocuk doktoru tekrar hastaneye yattık ve fototerapi verılmeye başlandı.

İki gün orda yattık; artık sabrım kalmamıştı günde 3-4 kez kan alınıyo ve tatlil yapılıyordu; sarılığı ne sevıyede artık hastanede yatmak ve kalmak ıstemıyodum, ikinci akşam çıkmak istyorum dedım; nöbetçi doktor hayır çıkamazsınız çocuğun sarığı düşmedı; ben bu riski alamam dedi.

Ben çıkacağım dıye ısrar edınce kendı isteğimle çıkıyorum; bütün sorumluluğu kabul edıyorum diye imza attım ve hastaneden ayrıldım.

Annemin yanına gittim oğlumu anneme emanet ettim ve annem oğlumun sarılığını düşürdü. Oğlum kendıne geldı çocuk 1 haftada 2 kilo vermıştı hastanelerde dolaşmaktan; ben kendimi yorgun ve halsiz hissedıyodum. Annemin yanında, onun kollarında ve sıcacık yuvasında oğlumla kendımıze geldık. Şimdi 5 yaşında dünyalar tatlısı ve sağlıklı bir oğlum var.

Annenin yerini hiç kimse tutamaz "Cennet anaların ayakları altındadır." Bence çok doğru. Gerçekten annelerın hakkını ne yapsak ödeyemeyiz. Bunu ancak anne olduğu zaman insan anlıyor.

Seni çok seviyorum annecimmm............................

Bana annelik duygusunu yaşattığın için seni de çok seviyorum oğlummmm............................