Ayakları Var Yalnızlığın

Şakaklarına düşen aklardan bildim seni. Alnındaki çizgilerden ve alaycı gülüşünden . Hatırladım. Ne muazzam sevmiştim. Hayranı olduğum bir hayalin etrafında dönüp durmuştum.

Rüyaydı belki. Tam anımsayamıyorum . Belki de değildi. Lakin hatırladığım tek şey aynadaki gözlerimin koyu karanlığı . En derinim ağlıyordu. Ayakları vardı yalnızlığın. Koşar adım geliyordu kollarını açmış. Bir dünya kadardı. Gülümsüyordu. Dost gibi. Sıcacıktı, ana kucağı gibi.

İşte, hatırımda kalan bir gözlerim bir de yalnızlığım. Hala benimle olan yegâne dostlarım. Gözlerim ve yalnızlığım. Bir daha görmem o hayali. Tavaf etmem dört bir yanını. Kesin midir bilmem sonsuz iradem. Lakin, masallara inanan çocuk öldü.