Bir çocuk gülüşü...

Arıyor musunuz?

Bebeklik fotoğraflarına bakıyorum hele. Benimkiler, başkalarınınkiler...
Gülücükler ve gözlerin içleri ne kadar içten geliyor.
Büyüdükçe kaybolmuş sanki o sevinç.
Saflık zaten kaybolmuş.
Hayatı keşfetmeye aç bakan o gözlerdeki saflık yitip gidiyor. Hayat anlamsız gelmeye başlıyor. Öğrenilecek bir şey kalmamış gibi geliyor.

Yaşama karşı çocuk gülüşüyle direnmek olmuyor. "Yaşam karşısında durmak" sanılan geçici ego tatminleri boş."Herşeye rağmen direndim, ayaktayım!"
e, n'olmuş? Gözlerinin içi solmuş haberin yok.
hep yeni bir darbe...mutlaka geliyor.
Öğrenilen çaresizlik duygusu.
Depresyonlar...
Hayat bana aldırmadan devam ediyor.




Ancak yaşamla birlikte çocuk kalmak mümkün olabilir, neden olmasın?
Yaşama rağmen değil.
Yaşamla birlikte.
Çaresizlik yerine, o an üzülmek. Yaşama karşı gelmek yerine, üzüntüyü kabullenmek. Sonra o duygunun yavaşça süzülüp gitmesi. Yerinde boşluk oluşması...
Derken bir gülen yüzün çıkagelmesi.
Mod değişimi.
Yeterince üzüldüm deyip, gülmeyi seçen bir yüz, ve şu anda yapılması gerekenlere odaklanmak...


Yaşama karşı durmadan, çocuk kalabilenlere sevgiyle...
Gülen gözlere sevgiler...