Bir sarı yirmibeş kuruş

Biz beş kardeştik, yıllar önce..

Öğretmen bir babanın, ev hanımı bir kadının çocuklarıydık.

Babam Balıkesir Necati Bey Muallim mektebi mezunuydu.

Annem ilkokulu üç yıl okumasına rağmen, okuma alışkanlığı en fazla olan, el yazısını en iyi yazanımızdı.

Haftalık “Hayat” mecmuası hiç eksik olmaz, “AGA” marka radyomuzdan en fazla haberleri yine annemiz takip ederdi.

Dün öğretmenler gününü kutladık.

On iki yaşımdan bu yana..

Bir tarafım değil, çok yanım eksik hala.

Arkadaşımı, kardeşimi, ağabeyimi, dostumu, atamı..

Öğretmen Baba’ mı kaybedeli tam kırk üç yıl olmuş.

Onu her zamankinden çok özlüyorum.

Onun eğitim amaçlı gül kokan tokadını,

Sert ama, o asil yufka yüreğini,

Öğrencileri için akıttığı emeği, teri,

Ailesine ve bizlere gösterdiği sonsuz teveccühü,

Hizmet ve ülke aşkını hasretle anıyor, onu her zamankinden çok arıyorum.

Bu duygu yoğunluğunda; rahmetli öğretmen Baba’m Şaban Gürsoy için yazdığım bir şiirimi paylaşıyor, onu minnetle yad ediyorum.

HATIRLIYORUM

Çocuktum baba..

Hatırlıyorum.!

Yelek cebin,
Sigaradan sararmış,
İşaret parmağın,

Sıkılı yumruğunla,
Yemek vakitlerin.
Yenice sigaran,
Otur bakalım hallerin,
TCDD marka
Köstekli saatin,
Köyünün yolunda,
Taşlı geriş bayırın,
Onurlu duruşun,
Yorgun yüzün.

Ve
Rüyalarıma,

Gülümseyen bakışın,
Şefkatle dokunuşun.

Bir de;
Sakladığım,
Cumhuriyet bahçesinde
Verdiğin,
Bir sarı yirmi beş kuruşun..