Bir uçak tecrübesi

İlk kez hayatımda uçağa bindim! Ve ağladım… Belki korktuğum için ağladığımı düşünebilirsiniz. Korkmadım, endişe duymadım; çünkü hayat arkadaşım yanımdaydı ve elimi tutuyordu… Peki neden ağladım, biliyor musunuz?

Uçak havalandıktan sonra, aşağıya baktığımda manzara harikaydı. Geceydi ve ışıklar mükemmel görünüyordu. Uçak yükseldikçe içimde bir şeylerin de değiştiğini hissettim! Ufacık görünen evlerde, parlak ışıklar altında binlerce farklı hayat, milyonlarca farklı olay yaşanıyordu ve yukardan bakınca hiçbirisi görünmüyordu! Daha doğrusu her şey sadece bir bütün halinde görünüyordu!

O an düşündüm, hissettim! Aslında ne kadar önemsiyorduk hayatımızı, hissettiklerimizi ve yaşadıklarımızı. Kimi zaman yaşadığımız sorunlar, nasıl da içinden çıkılmaz bir hale geliyordu ve günleri zehir ediyorduk kendimize! Oysa komik bir şekilde biraz yukardan baktığımızda tüm detaylar, tüm olaylar kayboluyor ve adeta bir bütünün ufacık parçası haline geliyordu!

Bir uçak tecrübesiydi işte, hayatımı gözden geçirmeme neden olan. Şimdi ne zaman bir şey canımı sıkacak olsa, bir şeyi uzun uzun kafama takacak olsam; birazcık yukardan bakmayı deniyorum. Başımı yukarı kaldırıyorum ve gülümsüyorum gökyüzüne! “Şu an bu yaşadığım şey, bir bütün içinde kayboluyor ve ben de bunu önemsemiyorum” diyorum!