Biz de kirlendik

Sosyal ölüler olduk artık ne yazık ki, herşeye karşı duyarsız, hep mutsuz, sürekli şikayet halinde, buna karşın sıfır çaba insanlar olduk. Ne acı bir durum. 

.. Küçüktüm 7-8 yaşlarında falan, komşuluk ve arkadaşlık ilişkilerinin güçlü olduğu küçük mahallelerden birinde oturuyoruz. Teyzem ailesiyle birlikte Almanya'da yaşıyordu ve her yaz tatilde bize geliyorlardı. Teyzemin çocuklarıyla yılda bir kez ve çok sınırlı zamanlarda görüşmemize rağmen çok iyi anlaşıyorduk. Hepsi Almanya 'da doğmuştu ama yinede bizi, yaşadığımız yeri sanki içinde doğmuşcasına çok benimsemiş ve sevmişlerdi. Evimiz mahallenin tam ortasındaydı. Genellikle herkes bizde toplanırdı. Annem ve babam mahallenin sevilen insanlarıydı. Teyzem ve eniştem izne geldiklerinde evimiz daha bir kalabalık olurdu. Hepimiz çok mutlu olurduk. Teyzem sürekli Almanya'da böyle birbirine gelip gitmek, misafir ağırlamak, samimi sıcak muhabbetler yok diye anlatırdı. Hepimiz şaşkın şaşkın dinlerdik. Nasıl olur da insanlar birbirini ziyaret etmez, evinde misafir ağırlamaz diye hayretle konuşurduk. Oralarda sokakta insanlar can çekişse bile kimse korkudan dönüp bakmazmış, kaçarlarmış hemen olay yerinden. İnsani ilişkiler yok denecek kadar azmış. Ve daha bunun gibi bir sürü soğuk ve samimiyetsiz şeyler.

O yaşlarda bu tür şeyler bana çok uzak, hatta imkansız gibi geliyordu. Bir insan nasıl olur da başka bir insana yardım etmezdi. Hele hele arkadaş arkadaşa nasıl el uzatmaz, yardım etmezdi. Biz ki bu toplumda her zaman birinin gözyaşına mendil, birinin çorbasına tuz, birinin omuzuna el, düşene destek, gülene ortak olmuşuz. Nasıl olur da bunlardan uzak kalabilirdik. Biz değil miydik iman ve inanç gücüyle birlikte olup yoktan varolan bir ülke olan, ekmeğimizi, acımızı paylaşıp azaltan, sevinçleri paylaşıp çoğaltan, biz değilmiydik haksıza dur deyip, haklıya ceket ilikleyen, alkışlayan. Yok yok, biz öyle duyarsız insanlar, sevgisiz bir toplum olamayız.

Ama olduk işte. Artık sokakta dövülüp hırpalanan insanları görmemek için başımızı çeviriyoruz. Aman görmiyim de başıma sorun çıkmasın deyip kaçıyoruz o ortamdan. Can çekişen çocukmuş, kadınmış önemli değil artık bizim için. Çöpten ekmek toplayan insanlara acıyarak ve hatta bazen iğrenerek bakar olduk, oysa kendimizden iğrenmeliydik o ekmeği çöpe atarak. İnsanların acılarından beslenir olduk, başkalarının mutsuzluğu mutluluğumuz oldu, acıya sevinir, gülene kızar olduk. Sürekli huzursuz, mutsuz, asabi insanlar olduk. Masum çocukların bile yüzünde tebessüm yok artık.Eskiden büyüklerimiz yanımızdan geçerken yanağımızı sıkar, saçımızı okşardı. Şimdi anne babalar çocuklarına tebessümle  bakan büyükleri bile neredeyse ''çocuğuma gülerek tacizde bulundu'' diyerek suçlayacak hale geldi

Zor zamanlardayız, çooook zor zamanlardayız hem de. Ve ne yazık ki üzülerek söylüyorum ''herkes davasında haklı''. Çünkü hayat bunları getirdi önümüze ve ''yaşayacaksın'' diye dayattı bize. 

Eskiden bir komşu kapısının önünü süpürdümü diğer komşu da çıkar, kendi kapısının önünü süpürür ve mahalle tertemiz olurdu. Şimdi ne kadar uğraşırsan uğraş yaşamımıza yer etmiş pislikleri süpüremiyoruz hayatımızdan. Çünkü hayatımız EN BAŞTAKİLERDEN itibaren pislendi, süpür süpürebildiğin kadar, yine pis. Yine pis.

Tertemiz bir toplum olabilmek umut ve dileğiyle. Saygılar