Bize bir haller oldu

Bize bir haller oldu bu son zamanlarda. Arkama dönüp baktığımda yaşamlarımız, kültürümüz, düşüncelerimiz ve hatta iklim bile değişti artık. Neden bu kadar zor oldu gülümsemek, empati kurmak, saygı göstermek ve en önemlisi birbirimizi dinleyebilmek. Günlerdir sadece bunu düşünüyorum, sebebini bulmaya çalışıyorum ama geçerli bir sebep bulamıyorum doğrusu. Çok mu zor sabah aynada kendimize bir tebessüm edip güne başlamak, ya da karşılaştığımız insanlara bir selam ya da sıcak bir gülümseme... Sanki parayla ve cebimizde akrep varmışçasına davranıp birbirimizden gözlerimizi karçırmamızın kime ne faydası var ki. Klasik olacak ama nerde o eski günler demek gelmiyor mu içimizden zaman zaman...

Hatırlıyorum da eskiden komşuluk denen ailevi bir ortam vardı, güven vardı, yardım severlik vardı. Noldu bize böyle, üstelik misafirperverliğimizle tanınan ülkemizde nasıl bir toplum olup çıktık. Ben öylesine kızıyorumki bu yozlaşmaya, asansörde karşılaştığım insanlara günaydın ya da iyi akşamlar dediğimde bırakın cevap vermeyi kimsenin yüzüme bile bakmamasına çıldırıyorum. Ama pes etmek yok bende, onlar bana cevap verene kadar devam edeceğim, belki kırarım bu anlamsız inatlarını, belki bir gün bir tebessümle "size de günaydın" cevabını alırım. Belki ailelerin çocuklarına öğretmediği bu önemsiz gibi gözüküp aslında insanlık adına çok önemli olan bir konuda küçük bir çocuk örnek alır beni, kimbilir belki de... Unutulmaya yüz tutmuş görgü göreneklerimiz bu sıcacık selamlarla belki yeniden anımsanıp yeniden hayat bulur ...

Bir düşünsenize belki yarın yok, belki o en çok sevdiğiniz insanları, komşuları, iş arkadaşlarımızı bir daha göremeyebiliriz. Keşke daha duyarlı olsaydım...diye vicdanımızla başbaşa kaldığımızda pişmanlık duymamak için yarın sabah gülümsemeyle başlayalım mı günümüze... Bir hatır sorup çevremizdeki insanlar için yapabileceğimiz şeylere koyulalım mı hepbirlikte. Her şey maddiyat değildir bunu unutmayalım, yardıma ihtiyacı olan kişilere gösterdiğiniz duyarlılık, bazen sıcacık bir gülümseme, gözlerinin içine samimiyetlebakıp sizi anlıyorum, yalnız değilsiniz'i hissettirmek bile, belki çoğu kez hayat kurtarmak değerinde bir davranış olabilir, bizim yanlız ve kötü hissettiğimiz zamanlarda en çok ihtiyaç duyduğumuz sevdiklerimiz bir ilaç değil midir bizlere???

Bizler bu kadar duyarsız bu kadar kayıtsız olursak, bizden sonraki nesillere çok yazık olacak... Ama bunu değiştirmek en azından çaba göstermek bir birey olarak hepimizin görevidir insanlık adına. Sizlerden ricam sadece iki dakika düşünmeniz ve beni anlamaya çalışmanız ricam...

Sağlıcakla kalın, ve lütfen kendiniz için bir şey yapın, önce GÜLÜMSEYİN...