Bizim kocaman çaresizliğimiz

Sizler de bilirsiniz ne kadar yüksekten atlarsanız yere düşüş hızınız o kadar şiddetli olur.. Bu Fizik yasalarının burgacına sıkışmış salt gerçekliktir.. Deneme, yanılma yöntemiyle tecrübe edindiğimiz günlük hayata dair büyük bir çıkarımdır..

Gerçi o kadar büyük bir çıkarım olması hususunda tereddütlerim var fakat şu son bir hafta içinde şöyle kulağıma küpe olacak etkiyi yaratan bir kaide öğrendim; Bizler, yani insan ilişkilerinde başarısızlığa uğramış, yaşam kulvarının bize sunduğu birinci olma şansını kaybetmiş tipler ne kadar yüksekten düşersek düşelim düşeceğimiz yer tekrar diken üstündeki hayatlarımız oluyor. Üstelik parçalanmıyoruz, yok olmuyoruz..

Bu haldeyken de ön göremediğimiz yeni bir düşüşü tatmaktan korktuğumuz için yüksek yerlere olan tutkumuzu yitiriyoruz..

 

Tutkumuzu yitirdiğimiz için alttan dersimiz kalıyor, tutkumuzu yitirdiğimiz için kişisel bakıma ayırdığımız vakit azalıyor, tutkumuzu yitirdiğimiz için müziğin sesimizi bastırdığı bir kafede arkadaşlarımızla görüşmeyi reddediyoruz..

 

Netice itibariyle hayatı ıskaladığını kabul etmiş, uzleti sırtına bohça yapmış, toplumun yabancısı kişilere dönüşüyoruz..