Derin...

-Tanrı insanlara bir bebek emanet ettiğinde ona mutlaka kendinden bir parça katar. Kimine zekasını, kimine güzelliğini, kimine masumiyetini... Bana masumiyeti hediye etti. Derin'e her baktığımda ruhum arınıyor!-

Derin...

02.01.2013'te hiç ummadığımız bir yerde, Eskişehir'de doğdu.

Rahme düştüğü andan itibaren varlığını fazlasıyla hissettiren Derin, Dünya'ya biran önce gelmek için çok inatlaştı. 9 ay bekleyemedi ve 6. ayında doğmaya kalktı. Doktorlar onu anne karnında serklaj yöntemi ile (rahim dikme) 1 ay daha tutabildi. 7 aylık olduğunda istediğini başardı ve Dünya'ya geldi.

Hamileliğim o kadar zor geçmişti ki, onu gördüğüm an, kötü şeyler bitti sandım. Meğer yeni başlıyormuş...

Derin doğduktan kısa bir süre sonra kalbi durdu, yeniden hayata tutunmayı başardı. O zaman öğrendik ki ciddi bir kalp rahatsızlığı varmış. 3 ay yoğun bakımda kaldı, bu sürede 3 hastane değiştirdi. Prematüre olması nedeniyle yattığı yoğun bakımda, bir de zatürre oldu. Yaşamaz dediler. Umudumuzu yitirmedik. Kalp rahatsızlığı ve ne olduğu anlaşılamayan genetik rahatsızlığı nedeniyle hiç bir doktor umut verici konuşmadı bizimle. Ama 3 ay sonunda eve gelmeyi başardık.

 Zorlu bir sınavımız daha vardı; kalp ameliyatı olması gerekiyordu ama çok yorgundu Derin. Doktorlarımızın yönlendirmesi ile bekledik 1 yaşına kadar ve 2 anjiyo sonrasında kalp ameliyatı olma zamanı geldi. Orada da işler başta yolunda gitmedi. Yine ve 4. kez her şeye hazırlıklı olmamız gerektiği söylendi; ümit yoktu...

 Derin oradan da çıkmayı başardı.

İnatçı çocuk Derin. Mücadelelerinde doktorları hep yanılttı. Minik kahramanım diyorum zira çoktan hak etti bunu!

Derin bugün 3.5 yaşında. CFC adında çok rastlanılmayan bir sendromu var. Hayatımızı ona göre düzenledik. Her dakikası önemli çünkü. İnsanın yaşam döngüsü içinde kendiliğinden öğrenebildiği şeyleri, bizim ona öğretmemiz gerekiyor.

Derinin bu zamana kadar yaşadığı süreçleri bloğumda anlattım; bizim durumumuzdaki ailelere umut olsun diye. Yaşanan onca şeyin öğretileri şüphesiz çok oldu. Hastalıklarla, insanlarla, kendimizle ve Derin'le hep bir mücadele içindeydik hala da mücadelemiz devam ediyor. Bunlar tecrübe olarak geri dönüyor insana.

Biliyorum ki bizim durumumuzda olan pek çok aile var ve ne yazık ki çoğalmaya devam edeceğiz. Pes etmemenin getirilerini bilmeli aileler ve en önemli tedavinin; bu çocuklara, sabırla, sevgiyle dokunmak olduğunu unutmamalı...

O, benimle büyürken, ben onunla çocukluğumu hatırlıyorum. Bana hayatın ne kadar kısa ve aldığımız nefesin ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatıyor Derin.

Biz engelleri aşılması zor duvarlar olarak görmüyoruz, hayatın öğretici unsurları onlar. Aşabildiğimizi aşar, aşılmayanı kendimize katarız; felsefemiz budur.

Şimdi zaman;  anne-kız içinde bulunduğumuz anın tadını çıkarma zamanı. Çoktan hak ettik bunu...