Devinimin Ülkesi

Değişiyor dünya, değişiyoruz...

Bardağın son damlasıyız, konuştukça taşıyoruz, etrafı berbat etmekten başka hiçbir şey değilmiş gibi hissediyoruz, hissettiriliyoruz.

Ben yazarım, siz öğretmen, siz doktor, siz avukat, siz emekçi, siz anne, siz baba...

Biz bir bütün..

Bütün mesele esen son rüzgara karşı sağlam olmak, bütün mesele yelkenleri ne zaman kaldırabileceğini kestirebilmek ve belki de bütün mesele "İnsanım ben insan!" diyebilmek veyahutta dedirtebilmek...

Şimdi ben o güzel insanların hala var olduğuna inandığım ve gerçekten bir şeylerin değişebileceğine inandığım için yazıyorum:

Bakın, ben inanıyorum. Her şeye ve herkese, olmayacak denen her söze... Vurunca kılıcak bir dal parçası değil memleket. Memleket sulandıkça gürleşen, budandıkça saygınlığa kavuşan ve üzerine eklenen değerlerce olgunlaşan bir varlık. Tıpkı ben gibi siz gibi yaşıyor;

Öfkeleniyor her ne kadar gösteremese de; içimizde yaprak dökenlerimiz bile oluyor..

İnsanın hayatla kurduğu ilişki en çok ellerinden okunur; sesinin tınısı yüreğine yansır;

Oysa şimdi yüreklerin kulakları sağır, hava kurşun gibi ağır...

Ödenecek bazı bedellerimiz olacak. kimimiz bunu hayatı ile ödeyecek, kimimiz çoçuklarımızla, kimimiz sevdiğimizse kimimiz halkıyla ödeyecek. 

Güneş doğmak için ayını kaybeder; Ay doğmak için güneşini.

Masum bir çoçuk bir şeker için dişlerini feda eder, bir anne çocuğu için naif yüreğini. Bir şeyleri kazanmak için kaybetmemiz gerekiyor.

Ne de güzel demişti oysa Nazım.. Gözleri ufukta alev alev yanan; yandıkça aşkları alevlendiren Nazım..

Ben yanmasam sen yanmasan biz yanmasak; Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?

Sonuç ne olursa olsun inandığımız değerleri sonuna kadar savunan siz güzel insanlara sonsuz güzellik borçluyum. umut vazgeçilmez olandır ve umudu yeşertebildiği ölçüde insan İnsandır.