Egosundan arinmis anne ve babalar

Çevremde çok anne babalar var. Bazıları beni nitekim kendilerinin psikologu gibi görmeye başladı bile. Ben de bunu kendi lehime kullanip, onların iç dünyalarına inme sansina kavusuyorum. Bu dunyaya tek basimiza geliyoruz, yapayalniz. Hayatı bir yolculuk olarak gorecek olursak bizi insanlikla, kendimizle, dunyayla tanistirmak anne ve babalarin isidir. Bunu farketmek ilk adımdır. Annelere ve babalara bu konularda cok is dusuyor. Yazmak icin bu konuyu secmemin nedeni, cevremde gordügüm aklı karısmıs, mutsuz, nereye gidecegini sasırmıs bir suru insanın olmasıdır. Nedir bunların sebebi? İnsan mutsuzlugunun temelini neye veya kime borcludur? Ve sunu farkettim ki, anne baba cok ama cok onemli. Hayır, ben herkesin klişe olmuş tipik laftan bahsetmiyorum. Bunun derinine ne kadar inilirse, onemini de o kadar cok kavrarız.

Bir kere, dogan her cocuk anne-baba bakimindan ya sansli dogar ya da sanssiz. Niye? Cunku bir bebegi dogdugu andan itibaren anne-baba beyaz tahta olarak kullanarak, istediklerini o beyaz tahtaya yazabilirler. Cocuklarina diledikleri sekilde inanclarini, dusuncelerini, kulturlerini ezberlettirebilirler. Cocuklar onlarin istedikleri bir sekilde onlarin bir kopyasi halinde de hayatina devam edebilir.Fakat bir cocuk dogdugunda, anne-baba artik belli bir yasa gelmis kendine gore bir dunyasi olmus ve az cok bir sekile gelmistir. Bu durumdan sonra anne-babanin seklini semalini degistirmek buyuk enerji gerektirir ve cok cabaya gereksinim olur. Tabii ki bunlarla beraber gelen bir suru kavga kiyametse cabasi.

Benim kanimca, anne-baba okullari gelismeli gelistirilmeli ve yayilmali. Bir insan anne yada baba olmaya karar vermeden once gereksiz egosunu atabilmis mi? Dunyadaki vizyonu, misyonu nedir? Mutlu mu? Hayata karsi optimist mi? gibi sorularin cevabini bulmus olabilmeliler. Mutlu ailelerin cocuklari hayatlarini mutlu, ozgur, gelismis, tam bir birey olarak yasama sansina sahip. Tam tersi durumda ise cevremizde ozellikle bu siralar gordugumuz gibi mutsuz, hayattan bikmis, hayattan zevk alamayan ve yasama sevincini kaybetmis o kadar cok insan var ki. Aile bunun tek sorumlusu degil tabii ki ama o kadar cok yanlis kavramlari dogruymus gibi kabullendirmek isteyen anne-babalar var cevremizde.

Simdilik son soyleyecegim sozler sunlar.Yazımın başında size anlattigim anne-babalar, bana bir suru soru soruyorlar. Kizim yanlis bir meslek secerse ne yapmam lazim? Dersleri cok kotu, nasil okulda basari olabilir? gibi beni aşan ama psikologlarin cevap verebilecekleri sorulari soruyorlar.Benimse o an aklimda gecen su oluyor: Bir anne-baba, bu yaşa gelmis, sozde cok gormus yasamis ama sorulari ne kadar yanlis. Maalesef kimse kendisine su soruyu cok fazla sormuyor bu konustugum kisilerden, BEN COCUGUMA NASIL IYI BIR INSAN OLMASINI OGRETEBILIRIM? Etrafimizda insanligini unutmus bu kadar cok insan varken, birde bunlarin anne baba olmasini dusunebiliyor musunuz? Dunya'ya cok mutlu insanlar gelmemeye basladi cunku egosunu yenemeyen, kendini asmamis, cocuklarının özel hayatına olan saygiyi kaybetmis, cocuguyla guc savasina giren, sagi solu belli olmayan o kadar cok anneler ve babalar mevcut. İster bana kızın, ister alkıslayın ama lutfen artik gozlerimizi acalim.Dunyadaki en degerli varliklarini kendimiz gibi zehirlemeyelim. Mutlu, saglıklı, özgür, yaratıcı bireyler yetiştirmek herkesin misyonu olmalı.