Emre abim

Canım abim…

25 Haziran sabahı yine büyük bir heyecanla kalktım… Uzun bir aradan sonra evime gidecektim çünkü. Okul tatile girmişti artık ve ben çok mutluydum otobüse bindim ve yola cıktım. Neyse orduya geldim ve sonra minübüse binip mesudiye'ye geldim o akşam halamlarda kalacaktım. Mesudiye de kuzenimle gece boyu sohbet ettik aslında o anda köyde bir facia yaşanıyormuş.

Sabah eğlenceli bir şekilde halamlarla kahvaltı yaparken babam aradı Fatoş hadi hemen gidiyoruz diye aslında babamın geleceğini bilmiyordum biz hala olayın farkında değildik baba biraz sonra geleyim dedim. Neyse babam beni almaya geldiğinde hiç ole görmemiştim onu morali çok bozuktu ve bana hoş geldin bile demedi ben acaba onu beklettim diye mi bana bole davranıyor diye duşundum. Neyse arabaya bindim ve babama:

-baba ne oluyor’’ dedim.

Oda:

- Kızım emre aksam köyün basında birileriyle tartışmış aksamdan beride kayıpmış ve simdi aradılar köyün basında bir ceset varmış’’ dedi. Ben neye uğradığımı sasırdım hala olayın farkında değildim nerden bile bilirdim ki hiç kimsenin bişey yapamaz sandığım abimi öldüreceklerini. Ve hiç konuşmadan yolculuğu devam ederken yoldan emre abinin kayınçosu olan Cevdet abiyi aldık. Cevdet abi:

- -ne oluyor hasan abi’’ dedi

Babam bana söylediklerinin aynısını önada anlattı ve dediği:

-umarım sızıp kalmıştır’’ Cevdet abi:

-sızsa şimdiye ayılırdı hasan abi’’ dedi.

Ben bunlar neden bahsediyor ne sızması falan diye düşünürken köyün basına geldik.

Orada birkaç köylü ve askerler vardı. Olay yerine kimseyi yaklastırmıyolardı babam arabadan indi Cevdet abiyle birlikte. Askerlerin yanına gitti ben uzaktan onları izliyordum yaklaşmaya cesaretim yoktu. Ve babam askere:

-emre mi bari onu söyleyin bir bakayım lütfen’’ dedi. Asker:

-evet, hasan abi o’’ dedi ‘yanında kurusıkı silahı var ölmüş’’ dedi. Babam ve Cevdet abi biranda yolun ortasına yığıldılar ben hala inanamıyordum. Canım abim hayatta yokçuydu artık öldürülmüş müydü yani. Evet, 25 Haziran gecesi öldürmüşlerdi onu.

Beni eve bırakmışlar nasıl geldim, kim getirdi hatırlamıyorum hala, ağlayarak girdim içeriye kimsenin haberi yoktu. Çok kotuydu ne diyeceğimi onlara ne söyleyeceğimi bilmiyordum.

Esini götürdüler olay yerine askerler. Çocuklarını bize bıraktılar. Ben onlara ne söyleyecektim nasıl bakacaktım yüzlerine yunus ve sıla’nın yanlarına gittim bişey olmamış gibi. Sıla ağlıyordu. Annesi gittiği için bana:

-annem gitti babamda yok zaten’’ dedi ben:

-gelecekler üzülme güzelim’’ dedim. Oysaki babası hiç dönmeyecekti daha. Daha 4 yasında babasız kalmak… Artık hiç bişey eskisi gibi olmayacaktı çok sevdiği, kucağından ayrılmadığı babası yoktu artık. Ama onun içine doğmuştu sanki sürekli ağlıyordu.

-abla onun ayakkabıları da yok o gelemezci’’ dedi. Ayakkabıları yanında olsa da gelemez artık sılacığım yok artık o… bu satırları yazmak çok zor o anları tekrar yasamak…

Yunus zaten yüzüme bile bakmıyordu sürekli ağlıyordu. Bu küçücük yasında ailenin erkeği olmuştu. Dayanamadım daha fazla yanlarında durmaya kaçtım onlardan. Emre abi orada öylece saat 2’ye kadar yattı. Tasın üzerinde atletle yatıyordu ayaklarında sılanın söylediği gibi ayakkabı yoktu.

Ya bu nasıl vahşettir gecenin yarısında savunmasız bir insanın delik deşik yapmak…

Neyse çok kotu oldum daha fazla devam edemeyeceğim…

…………