Hani benim çocukluğum?

Yıl 1979, soğuk bir kış günü, geçmişi biraz karıştırırken, gel gitler içinde yaşadığı çıkmazlar ve anılar canlandı gözünde. Hiç yaşayamadığı çocukluğunu düşündü önce, pişman da oldu, ağlamaklı bir hal almıştı yüreği, hiç çocuk olmadan büyümüştü. Acılar yüreğini kapladı büsbütün, bir davanın militanı olmuş babası kapatmıştı onu dünyaya, orta ikinci sınıftaydı, tarikatın yurdunda kalıyordu, belediye otobüsüne zor bulduğu 25 kuruşluk biletle okuluna gidiyor, içi içine sığmamasına rağmen yaşamın tüm gerçeklerini daha o yaşta sırtlıyordu. Yaşıtları babalarının aldığı bisiklete binip mahallesinde oyun oynarken, o gömleğini, pantolonunu yıkayıp ütülüyor, yurtta it gibi çalıştırılıp hakaretlere boyun eğiyor ama kendi kendine hep okulum diyerek avunuyordu.  

O soğuk kış günü teneffüste kantine indi nasıl olduysa, hiç gitmezdi oysa, kantinin önünde simit tost alıp yiyen diğer öğrencileri gördü, nasıl canı çekmişti, baktı sadece onlara, uzaktan. Dalmıştı ki derin derin, bir el saçını sıvazladı, öğretmeniydi. Sonra derse çıktı, saçlarını sıvazlayan öğretmeni yanına oturdu, kimse görmeden elini ceketinin cebine soktu, meraklanmıştı çocukça, zilin çalması çok uzun sürdü ama çaldı, dışarı çıktı elini cebine soktu merakını gidermek için, eline bir kağıt parçası geldi, çıkardı heyecanla, 5 TÜRK LİRASI yazıyordu üstünde. Tuvalete koştu ağlamaya başladı, babası ona hiç üstünde 5 TÜRK LİRASI yazan bir kağıt parçası vermemişti.