İnsanca duygularımızı paylaştık

Kim demiş sular susamaz diye! Mısralarda buluştuk. Susamıştık, su olduk kelimelerimizle birbirimize. Ölüm acılarımızı paylaştık hiç sahtelik sokmadan yüreklerimize. Sevdik ve inandık yazdıklarımıza, yazdıklarımız nefes buldu yüreklerimizde. Kelimelerimiz dokunduğunda birbirimize bir damla yaş oldu hislerimiz bazen de yaygın bir tebessüm yazılanlara.

Hiç görmeden Antalya, İzmir, Adana..... da açık kapılar var biliyoruz. Gelirsen burdayım diyen mavi renkler içinde. Denizler kadar sınırsız bir dostlukta gülümsedik.

Acılarımız, sevinçlerimiz, hayata dair tüm yaşanmışlıklarımızda yaşadıklarımızı gizledik satırlarımıza hiç saklamadan cümlelerimizi.

Çocuklarımızın, kızlarımızın, oğullarımızın dertleri, aşklarımız, gelmişimiz, geçmişimiz, hayallerimizin paylaşımından gökkuşakları resimledik, gözlerimizde çocuk bakışları.

Biz insanız, insanca duygularımızdı bizi konuşturan, konuştuk dilimiz döndüğünce... Yanlış anlaşıldık kimi zaman, kimi zaman da çıplaktı anlattıklarımız.

İnsandık, insanca yaşamaya dair doğrularımızı paylaştık. Kimi zaman kırdık, kimi zaman da incecik cam parçalarına bölündük. Cam parçalarını ıslattı gözyaşlarımız ve saydamdık. İncecik tüller vardı yüreklerimiz saklayan. Saklanamadık birbirimizden. Kimsesizken bile kimsesiz olamadık varlıklarımız yüzünden.

Kaybolduk iç yolculuklarımızda, yolumuzu bizi uzatılan elllerle, el yordamıyla bulduk beraberce. Sarıldı dertlerimiz çünkü hepimiz ayrı mekan ve zamanlarda aynı duyguların tercümanıydık vakti zamanında.

İnsanız, insanca duygularımızı paylaştık, umarım hep aynı insanlık ölçülerinde paylaşırız sevgiyle.