İnsanlar

Sorunlu insanlar yaşamın her alanında karşımıza çıkabiliyor, maalesef. Daha konuşmaya başlarken, senin iyiliğin için ile başlayan kelimeleri seçer, senin için harika bir şey yaptığını zannetmeni isterler. İyilik melekleri kelimeleriyle donatıverirler cümlelerini. 

Susarsın önceleri, bu söyleyeceklerin olmadığından değil aksine söyleneceklerinin çok fazla olduğundandır. Konuşursan da yeri ayaklarının altından çekersin, bilirler... Senin yapabileceklerinden deli gibi korkuyorlardır aslında. Ama şeytanın avukatlığını yapacak birileri de olmalı bu hayatta. 

Tabi, bu insanların samimiyetsizliğini biliyorsan, uyanırsın olaya. Ya da başta gerçek sanırsın. Kötü düşündüğün için kendini suçlarsın. Sonra, yanıldığını anlarsın. Düşündükçe oturur taşlar kafanda. Senin iyiliğini düşünmesini istediğin en son kişiliktir aslında. Ve bilirsin seni bir gram dahi sevmediğini.  Bu olsa olsa üzerinden edineceği primlerin hesabıdır.

Evet, maalesef var bunlar hayatta. Mutsuz olmanı ister, haz duyarlar bundan. İşte burada güçlü duruşunu sergileyip, dimdik durduğunda bir kere daha anlarlar seni yıkamayacaklarını. Fakat bu son değildir, başka yollardan gelecek zararlı ihtimaller göz ardı edilmemeli...

Karalar bağladığında, istediklerini vermiş olursun. Her zamankinden daha fazla başının dik durmasına ihtiyacın olduğunu unutma... İnsan ister ki, bu tarz insanlarla aranda kilometreler olsun. Fakat mecbursundur, o kişilik tarzlarına katlanman gerekiyordur.

Sen bütün sınırları koyarsın önlerine, geçemesinler diye. O başka yollarda arar, sana vereceği zararları. Dedim ya prim... Senin üzerinden sağlayacağı prim. Sonra, güvenin kalmaz kimseye. Bir kaç kişi yüzünden, herkesi mimlersin hayatta. Paranoyak olursun. Onlar gibi düşünmen gerekir, zarar görmek istemezsin çünkü. Gardını alman gerekir, olası durum ve olaylara karşı. Nereden kötülük gelecek diye, kurar da kurarsın. Ve sonra, onlar gibi düşünmeye başlarsın.

Artık, insanlığını unuttuğun yerdesindir...