İyi ki...

"Neden bitmez ki!" dedim kendi kendime. Yetiştiremiyordum artık günlük yapacağım işlerimi. Acaba ben mi böyle olmasını istiyordum? Ama gerçekten fazla geldi bu kadarı derken bile, mutluydum yoğun olmaktan.

Bir an hiç bir amacı olmayan, bir günü diğer günü ile aynı olan, hayatı monoton geçirenleri düşündüm.

Gerçekten sıkılmıyorlar mıydı acaba her gün aynı işleri yapmaktan? Ve amaçsızlıktan. Korkutmuştu beni. Sonra iyi ki dedim. İyi ki bitmek bilmeyen meşguliyetlerimle günümü tamamlıyorum. Ve ertesi günün koşuşturmasını planlıyorum...