Ne Saçı Sarıydı, Ne de Adı Mihriban (Abdurrahim Karakoç Anısına)

Sarı Saçlarına Deli Gönlümü
Bağlamışım Çözülmüyor Mihriban,
Ayrılıktan Zor Belleme Ölümü,
Görmeyince Sezilmiyor Mihriban,

Düşmüştü gönle aşk acısı silinir mi hiç bir ömür boyu, mihriban koymuştu adını, özlemi büyüdükçe saçları uzuyor rengi altın sarısına bürünüyordu. Kimse bilmesin istedi kim olduğunu tam burda başladı Mihribanın hikayesi, herkesin gönlünde bir mihriban saklıydı belki de.....

Düğüm düğüm olmuştu boğazında kelimeler.


Ey sevgili ben şimdi kime dert yanayım,hangi tabip e başvurup çare bulayım.
Ne uzağız artık sana nede yakın, kalemle kağıdın özlemi gibi özlüyorum seni
Açamadım gözlerimi senle sabaha, uzak kaldı mutluluklar, uzak kaldım sana.
Kurduğumuz hayaller var artık geriye, bir nefeslik ömürdü halbuki bizimkisi, son nefesim ol isterdim olmadı.

Şimdi kimbilir nerdesin, hani derdik ya birbirimize, uzak kaldığımızda gökyüzüne bakalım bulutlar habercimiz olsun diye, ben gökyüzünden gözümü ayıramaz oldum.

Gözlerim puslanır oldu, sanki omzuma dağlar yaslanır oldu,bu yük bana ağır gelir oldu. Gel ey sevgili gel.

Öyle bir gelki sensiz geçen günler utansın, yüreğim yangın yeri yüreğim toz duman, umutlarım kalmadı

Artık senden geriye kalan koca bir viran........

Yar Deyince Kalem Elden Düşüyor
Gözlerim Görmüyor Aklım Şaşıyor,
Lambada Titreyen Alev Üşüyor,
Aşk Kâğıda Yazılmıyor Mihriban,