Nerelerdesin aşşşkım?

Bu son zamanlarda moda olan "aşkım" hitabından öylesine rahatsızım ki, anlatamam. Herkes herkesin sevgilisi sanki... Ya da herkes "Londralı" da "darling" diye sesleniyorlar birbirlerine?

Dizilerden mi yerleşti, herkes pek bir sevgi dolu hale mi büründü? Bu güzel laf, bu sadece bir kişiye söylenebilecek özel hitap; nasıl böylesine ucuzladı, yerlere düştü...

"Aşkım" gibi sinirimi bozan, tüylerimi diken diken eden bir şey daha var: Babaların çocuklarına "babacım", annelerin "annecim" demeleri. Bu son derece alt kültür icadı görünen "annecim - babacım" lafları, nasıl oldu da her düzeyde insana - aileye mal oldu, ben o yolları kaçırmışım... Çocuklar, "kim anne, kim baba, kim çocuk" konularında kafaları karışmıyor mudur acaba? Müdürler yanlarında çalışanlara "müdürüm" mü demeli? Yani o müdür, yanındaki memurken... İşin içinde gizliden bir zeka oyunu mu var; bir çeşit "kelimeleri tersten okuma" durumu mu yaratılıyor? Memurlar "memurcum bu dilekçeyi imzalar mısınız lütfen" şeklinde mi kapıları tıklatmalı? Ben şimdi Sedat Ergin'e ne diyeyim?

Kafam karıştı iyice...

Benim bir tek "kızım", bir tane "aşkım" var. "Babacım" diye sadece babama derim. Sevdiğim dostlarımın isimlerinin sonunda taktığım "cım, cim" ekleriyle sevgimin derinliğini gösterdiğimi zannederim. Kardeşlerime "abicim" demek pek saçma gelir, gülerim; zira bilirim ki onlar benim değil, ben onların abileriyim...