Ölüm güzelliği

Gece soğuktu. Aralık ayının ayazında otlar, ağaçlar birbirlerine bakmaya çekiniyorlardı. Kımıldamak zordu o gece herkes ve herşey için. Ne olduğunu anlama çabasında olan beynime ağır geliyordu gördükleri, duydukları. İstemiyordu kabullenmeyi. 11 yaşında bir çocuk beyni. Ve yüreği...

"Güçlü olmak zorundasın" diyordu birileri. Ben ağlamak istiyordum oysaki. Güçlü olmak büyüklere göre birşeydi. Sabah olsun çıkayım sokakta oynayayım istiyordum. Ama yarın uzun bir yolculuk bizi bekliyordu. Yerine getirmemiz gereken son bir görev vardı ve teslim etmemiz gereken bir emanet. Ayrılmak istemediğim o "en çok sevdiğim".

Oysaki ne kadar güzel bir Pazar sabahına uyanmıştık. Birlikte yattığımız odamıza vuruyordu kış güneşi pencerimizden. Hani şu gökyüzüne baktığımız, bulutlara şekiller verdiğimiz penceremiz. Senin gökyüzünü son kez gördüğün pencere.

O sabah kahvaltıyı ilk kez ben hazırlamıştım. Ne çok sevinmiştin "Ölsem de gözüm arkada kalmaz" demiştin. Bilsem son çayın olduğunu hiç demlemezdim o çayı. Tepsiyi kucağına koyduğumda görmüştüm gözlerindeki ışıltıyı. Büyüdüğümü söylemiştin. Ben büyümek istemiyordum, korkuyordum zamanın geçmesinden. Senin daha çok yaşlanmandan. Yaşlanman daha da hasta olman demekti. O küçücük dünyamda tek büyük gerçek buydu. Korkuyordum gitmenden. Ne çok gidip geliyordun eve, aylarca bizden uzak kaldığın soğuk ve gri hastane odalarında seni ziyaret etmek ama sana dokunmama bile izin verilmeden uzaktan izlemek. Ne kadar zordu. Oysaki yabancı değildik, ben senin bir parçandım. Neden uzak olmak zorundaydık bu kadar? Hakkım olduğunu anlayabiliyordum sana sarılmanın. Çünkü diğer çocuklar bunu özgürce yapabilirlerdi. Biz neden uzaktık seninle bu kadar? Ben hala insanlara sarılamıyorum biliyor musun anne?

Her şeyin artık daha güzel olabileceğine inanmıştım o gün. Ayağa kalkabileceğine emin olmuştum. Espri bile yapmıştın. Mutluyduk. Yıllarının yorgunluğu ve biriken acıların o gün seni terketmişti. Bunu hepimiz görebiliyorduk. Bir güzellik vardı üstünde. Ölüm güzelliği.