Postalların Zulmü ve Abim.

Yüreğimi zorlamayın

Kaç kefen gördüm

Kaç göz yaşı sildim.

Postalların zulmünden

Geriye kalan benim.

Umudum tükendi sandım..

Bir çocuğun gözleri ile

Çoğaldım büyüdüm.

Umut olan çocuğu

Doğuran benim..

Yavuz'du,

Metin'di,

Yaşar'dı,

Şener'di

Geriye bıraktıklarım..

Sivas'ı,

Kahramanmaraş'ı,

Çorum'u

Acıyla Yoğurdum..

Yine de ileriye giden benim..

Gezi'ye döndü ruhum.

Çağlayan ırmak

Coşan sevgi seli 

Hala Elvan'a ağlayan benim!

 

Kurşun kör değildi. Hedefler belirlenmişti. Ülkeyi kaosa sürüklemek isteyenler, tıpkı bugün de olduğu gibi kardeşi kardeşe düşman edip gece gündüz demeden, sokakta, işte, alışverişte, kahvede gençlerimize kurşun yağdırıp onları zamansız toprağa düşürdüler! Emniyette, hapisanelerde kol bacak kırdılar, işkenceyle öldürdüklerine intihar süsü vererek emniyetin camlarından attılar. Analar babalar evlatsız, balalar öksüz yetim kaldı. Gençlerimize yapılan işkenceler onları akıl sağlığından etti. Bu gün bile hala mezarları belli olmayan faili meçhullerin acısını yürekten hissediyoruz. Gençlerimiz bazen evlerinde uykudayken topluca katledildiler. Suikastlerle acılarımız katmerlendi.. Aydınlığa tahammülü olmayanlar bu günleri katlederek, yakarak yıkarak dünden hazırladılar. Bu travmaları yaşayan bizler bugün de her öldürülenle yeniden ölüp ölüp diriliyoruz. Abim Şener Usanmaz ve Yaşar kardeşimizin katledilişinin üzerinden onlarca yıl geçti. Hala biz anılarımızı taze tutup bir araya gelip bu yiğitleri anıyorsak umut bütün gücüyle yaşamaya devam ediyor demektir. Durumumuz ne kadar kötü görünürse görünsün, her zifiri karanlığın sonu aydınlıktır. Aydınlıkta buluşmak umuduyla..