Sabretmek Umudun Ekmeği

Elimden sevmekten başka birşey gelmiyordu.
En kötüsü de buydu..
Sadece sevmek ile yetiniyor başka hiç birşey yapamıyordum. Yıllar sonra kavuştuğum o mutluluğa her geçen gün daha da hasret kalıyor ve hala sadece sevebiliyordum. Yetmezdi..
Sevmekten öte birşeydi içimde ki. Bunu dile getirememek kötüydü, bunu ona anlatamamak.
İçimde verdiğim savaşın galibi gelebilmek için olmaktan korktuğum yerdeydim "ondaydım"..
Bir insan düşe kalka büyür derler ben ise onun sesiyle, bakışlarıyla.
Abartısız bir şekilde direnmekten vazgeçmemekte ısrarcıydım. Onla olmak için verebiliceğim en güzel çaba ise "sabırdı".
Yıllardır bu böyleydi aslında, sabretmenin sonunda oluşabilicek güzel günler ya vardı ya yoktu. Bizler acıyı da en çok karşı tarafta sevmedik mi? Sevmek için bir bahane daha çıktı işte, acısı bile hoşnutluk veren bir adam o.
İşte tam olarak burada mantığımı kaybediyorum, kendim olmaktan vazgeçiyorum. Konu bahsi o ise herşeyi bırakıp sadece ona odaklanıyor, tüm yaşantıma kısa bir ara veriyordum..
İnsan nefes almadan ne kadar durabilirse hiç şüphesiz 2 katı durabiliyordum. Onu o yapan şeylerin hayranlığı ile dolu dizgin 3 yıl yaşadım. Görmeden, duymadan, hissetmeden.. Bir 3 yıl daha yaşanır mı aşina ama bu bekleyiş sürüyor içimde, en derinde.
-Taştan ördüğün duvarlar arasında ki o merhametli adamla birlikte olmak dileğiyle..-