Sensizken ben...

Uykusuz uyanıyorum sabahlara… Günaydın demeden kimseye, yokluğunu anımsıyorum. İçimde bir sızı oluşuyor sonra, gün boyu iğne batırılmış gibi yüreğime, kendime acıyorum…

Sensizken ben…

Herkese sinirleniyorum mesela… Biri güzel bir şey bile söylemesin  istiyorum, tüm güzel sözcükleri en çok sana yakıştırıyorum, duymayınca senden, kulağım sağır olmuşçasına içime kapanıyorum …

Sensizken ben…

Saatimin kordonunu değiştiremiyor, sodanın kapağını açamıyorum… sensizken maydanoz bile yemek istemiyorum hatta… Sevmediğin halde bana eşlik etmek için yiyorsun ya bazen, çok seviniyorum…

Sensizken ben…

Korkuyorum… Bilmediğim sesler duyup olduğum yere yığılıyorum…

Sensizken ben…

Üşüyorum… sıcacık kollarının hasretiyle akşamı bekliyorum… Sarılınca hiç ayrılmayacak gibi güven duyuyorum…

Sensizken ben sen oluyorum… Sen gibi görüyor sen gibi düşünüyorum… Sırf sen seviyorsun diye kendimi daha çok seviyor, daha iyi bakıyorum…

Sensizken ben…

Kısacık günleri uzatıyorum gözümde… Sana gelen yolları ulaşılmaz gibi görüp, sessizliğe bürünüyorum…

Sensizken ben…

Aslında hiç ben olmuyorum… Benlik kavramının dışında sadece bir beden olarak yaşıyorum…