Şiddeti nefis

Uzun zaman oldu yazmayalı cümleten merhaba. Öncelikle şunu belirteyim yazdığım hiçbir şey şiddetin sebebi olarak algılanmasın, hiçbir satırı ve ya harfi şiddete çanak tutuyor sanılmasın, yalnızca bakış açınıza bir de bu yandan bakın demek istedim. Örnekleri tamamen kendimden ve kendi hayatımdan vereceğim. Sürç-ü lisan edersem şimdiden af ola.

Son iki ciddi ilişkimin birinde terkedilen (ama çok sağlam terkedildim), diğerinde mecburi terk eden olarak yazıyorum. Kısacası bir erkek olarak ikisini de hesaba katıyorum.

Ben sevdiğimi biraz sıkan bir insanımdır. Yanlış anlaşılma olmasın, ben üzerime düşen ilgiyi fazlası ile gösteririm, karşımdakinden de aynısını olmasa da yeteri kadar ilgiyi sevgiyi görmeyi isterim. İlişkinin ilk gününde de kendi adıma böyledir, son gününde de kendi adıma böyledir. İstikrarlı olarak devam etmeye çalışırım, bu arada benimle çok ilgilen, şimdi sıkıldım bir süre gözükme diyecek bir insan da değilim.

Gelelim ilk ayrılığıma, terkedilişime. Dört senelik bir ilişkiydi bizimkisi. Bir yılı ayrı geçmesine rağmen iletişimimiz pek kopmamıştı, tam koptuğu sırada tekrar başlamıştık. Dördüncü yılın sonlarına doğru, hayatımdaki insan benden uzaklaşmaya başladı. Zorlu bir sektör olan bankacılık sektöründeydi, bunu biliyordum, zaten bunları göze alarak başlamıştık ilişkiye, elimden geldiğince destek olmaya çalışıyordum ama nafile. Sabun köpüğü gibi kayıyordu ellerimden ancak karşımdaki insan bana ne yakalama şansı veriyordu ne de elde tutma. Yani özetle bana engelleme ve ya engellememe şansı tanınmıyordu maalesef. Sonunda bitiren o oldu, bana da acı dolu bir süreç kaldı.

Terk ettiğim ilişkimi yazayım şimdi de. Nispeten kısa süreli bir ilişki, bir yıl kadar sürdü ama son altı ayında can çekişiyordu. Kız arkadaşım sorunlu bir tipti, tek başına çözemeyeceği sorunlarla uğraşıyordu biz çıkmaya başladığımızda, el birliğiyle aştık diyelim sorunları. Benim dayatmalarım sonucu risk almadı değil ama kazanan kendisi oldu. Öyle çok uzun sürmedi ilk ayın sonunda normal bir ilişkimiz vardı, hatta dört ay kadar süre boyunca evlilik ihtimalini de çok kez düşündük (söylemeyi unuttum dostluğumuz 7-8 yıl öncesine dayanır). Sonra kız arkadaşım yurtdışına çıktı ben askere gittim, yalan yok yine ilgi bekledim, ilgi zamanla azaldı, “hiçlik mertebesine” ulaştı. Sonrası sonun başlangıcı, fırtınalı kavgalar, tartışmalar, tehditler, ama sonuç değişmedi. Ayrıldık.

Kadına yönelik şiddetle bunun ne ilgisi var? Dediğinizi duyar gibiyim. Şimdi bir düşünün, bir adam size sevgisini veriyor, hayallerini veriyor, ama siz ona hiçbir şans tanımıyorsunuz. Bu benim naçizane hayatımdan kesitler, şiddet görenlerin büyük bir kısmı evli çocuğu olan kişiler. Şiddet gösteren ise ya eski koca, ya eski kocanın akrabaları oluyor genelde. Burada yazmaya terbiyem müsaade etmiyor elbette şiddete başvuranlar için hissettiklerimi, ama bir fikir uyandırır eminim sizde.

Şiddete başvuranlara da bir sormak lazım neden bunu yaptın diye? Hemen asıp kesmek işin kolay yönü. Psikolojik sorunları olanlar dışında birinin karşısındakini öldürme eylemi normal değil, neden buraya kadar geldi sorusunu sormak önemli.

Ben kadınlara da sormak istiyorum, iyice düşündünüz mü bir ilişkiye başlarken? Karşınızdakinin her şeyi olabilmeyi kaldırabilecek misiniz? Siz ondan vazgeçtiğinizde karşınızdaki kişinin nefsi bunu kaldırabilecek mi? İyice ölçüp tarttınız mı bayanlar? Genellemek istemiyorum, sorunlu insanları çıkartırsak aradan, suçun %100ü erkeklerde değil. Bilin istedim.

Son olarak, ne kimse kimsenin ömründen ömür çalsın, ne kimse kimsenin ömrünü çalsın…