Teknolojikolikleşmeli miyiz?

Alışverişin doğal bir ihtiyaç olduğu su götürmez bir gerçek olarak bilim adamları tarafından lanse ediledursun, biz de monoton hayatımızda bir pencere açarcasına teknoloji tutkunu olmayı bir hobi edinmeye başladık. İyi güzel hoş bir sakıncası da yok, herşeyin son modeli en güzeli en hoşu bizim olsun. Bu anlamda marketler büyüsün seçenekler artsın, vatandaş son teknoloji ile daha kaliteli bir hayata ulaşsın.

Amaaaaaa, sineğin gözünü daha parlak alan bir XX50 extra zumlu super dijital bir fotoğraf makinasının ve süper ince ve üst cebe rahat sığan, hatta doğada kendi kendine kamufle olup bir taş olabilen hatta üzerindeki renkler oynattıkça değişen cicili bicili ve hatta bazen klasik görünümlü, en az 15 gün stand by'lı cep telefonunun bize artı neler katabileceği şüphelidir.

Zira bu tür "teknolojide son nokta" diye pazarlana dursunlar, aslında ürün cannibalism'i yani ürün yamyamcılığının günümüzde geldiği son nokta olmaktan öteye gidememektedirler.

Tüm bu "teknolojik" sosyal ihtiyaçlarımızın ne kadar gerekli olduğu sorusuna ek olarak, aslında bu ihtiyacımızın bir teknoloji eskitme egzersizi olup olmadığına da bakmak gerekiyor. Zira aslında tatmin yaratan yeni alışverişlerde eskimeye ertesi gün yüz tutan ürünler sözkonusu ve işin daha da üzücü tarafı toplum içerisinde cep telefonu kalitesine göre sınıflandırılma yapılabilen ülkemizde kullanılmayan yeni teknoloji, daha kullanmadan yerini daha yenisine bırakıyor.

Örneğin: "O da birşey mi ? benimkinde WAP var abi!" diyen şahsın telefonun bir önceki fonksiyonalitelerinden bir haber olduğu sıkca görülebilir. Hatta onu bırakın, bahsettiği şeyin ne olduğunu da bilmediği iddia edilebilir. Haklı da çıkılabilir bu iddiadan.

Sonuç olarak, eski yamyamlık ve yani "KANİBALİZM!!" arasında çok büyük fark yok gibi. Ne kadar açız toplumda, ne kadar yamyamız? Ve yamyamlığı özendiren ne gibi etkenler sözkonusu?

Bu soruların ve tartışmanın sonu yok...