Trabzonspor ve şike

1980 yılından beri Türkiye'de futbolu takip etmekteyim. Taraftarı olduğum takımımın maçlarına giderim. Haklılığında yanında olur, haksızlığını eleştiririm. Başarısını alkışlar, başarısızlığında göz yaşı dökerim. Trabzonspor her Trabzonlunun olduğu gibi, benimde yaşam biçimimdir. Onunla yatar onunla kalkarım. Son lig döneminde aldığımız 82 puana rağmen şampiyon olamamamıza çok üzüldüm günlerce de ağlamıştım. Şampiyon olan takımın taraftarları göz yaşlarımla dalga geçtiler. Gel Fenerbahçeli ol. kurtul sıkıntıdan dediler. Şimdi bakıyorum asıl sıkıntıyı onlar çekiyor. Etme bulma dünyası. Ne diyelim. Bağımsız Türk mahkemelerine hep güvenirim. Sonucun adaletli olacağını düşünüyorum. Şike yapanlar kim olursa olsun cezasını çekmelidirler. Benim takımım bile yaptıysa - ki beceremez.- onu da cezalandıralım. Duygusallığı bir tarafa bırakıp adaleti sağlayalım.

Ama biz Türk milleti başkayız. Adam ülkeyi soyar, yakalanır, içeri atılır. Sonra bir yolunu bulur çıkar. Benim güzel halkım onu gider omuzlarına alır. " Türkiye seninle gurur duyuyor." sesleri arasında gelir başa oturdur. Şimdi bakıyoruz. hemen idam ettik, ceza gelince hemen koruyuculuğuna soyunduk. Bir suç varsa cezalandıralım. Cezasını çeksin. Küçük menfaatlerle adaleti yanıltmaya çalışmayalım.

Şampiyonluk kimin hakıysa teslim edelim. Şikecileri cezalandıralım. Bundan sonraki yıllara örnek olsun. Suçluyu suçsuz göstermek çözüm değildir. Acaba şikeyi Fenerbahçe değilde bir başka takım yapsaydı durum yine böyle mi olurdu?

Sahaya seyircisi girdi diye beş maç ceza alan takıma karşı ceza verirken eli titremeyenler şikeyle şampiyon olan takıma karşı neden elleri titriyor? Hangi kılıç adalet kılıcından daha keskindir? Lütfen gereğini yapın.